Ostatni tom Troi, na który trochę musiałam poczekać, przez co rzuciłam się na książkę jak tylko ją dostałam! I od razu pochłonęła mnie w pełni. Co prawda czytałam ją dawkując sobie rozdziały, jednakże było to spowodowane fabułą. Jak można się spodziewać po końcu historii bitwy o Troję, co chwilę ktoś umiera. Łamało mi to serce raz za razem, w końcu Gemmell tak przedstawia postacie, że nie da się z nimi nie zżyć. Nawet jak znamy ich tylko od kilku stron. I tak powoli brnęłam do przodu, bojąc się co chwilę o ulubionego Helikaona, dzielną Andromachę, Odyseusza czy wspaniałych wojowników Kalliadesa i Banoklesa. Jednakże niech nikt się tą powolnością z mojej strony nie zmyli - książka ta, jak zresztą dwie poprzednie, była doskonała. Ukazana wersja Konia Trojańskiego jako zasadzki była niesamowita, wszystko było tak ogromnie PRAWDZIWE! Oblężenie, cierpienie, śmierć... czasem aż dziwiłam się, że sama nie umieram z pragnienia, wszystko było opisane tak realnie. Także obecność przepowiedni, w czym ogromny udział miała Kasandra, czy wyłaniającego się nieśmiało judaizmu z Gershomem jako bohaterem, były wielce ciekawymi wątkami.
Mistrzostwo! Jestem pewna, że wrócę do lektury całej trylogii, niemożliwością byłoby nie spotkanie ponownie cudownego Helikaona. Już i tak przepłakałam przez niego koniec książki. Polecam z całego serca!

Ostatni tom Troi, na który trochę musiałam poczekać, przez co rzuciłam się na książkę jak tylko ją dostałam! I od razu pochłonęła mnie w pełni. Co prawda czytałam ją dawkując sobie rozdziały, jednakże było to spowodowane fabułą. Jak można się spodziewać po końcu historii bitwy o Troję, co chwilę ktoś umiera. Łamało mi to serce raz za razem, w końcu Gemmell tak przedstawia...