Kontynuacja wydarzeń z poprzedniego numeru. Superman w kosmosie usiłuje rozwiązać swój problem z nadmiarem mocy, a w tym czasie w Metropolis klony przy wsparciu Luthora szaleją. Eksperymenty na Supermanie okazały się mniej ciekawe niż przypuszczałem, a paranoja Luthora to mniej więcej powtórka tego co było wcześniej. Wątek klonów mnie rozczarował – niby pojawiają się nowe postacie, ale nie mają żadnych cech szczególnych (w przeciwieństwie do takiego chociażby Teletype) – są to zwykłe zbiry, które można zastąpić kimkolwiek. Bardziej emocjonujące są dramatyczne zmiany w życiu Lois Lane, szczególne wrażenie zrobiło na mnie spotkanie z odmienionym Supermanem i jego krótki monolog – aż można się wzruszyć. Największym plusem numeru jest moim zdaniem walka Supermana z Parasitem – bardzo efektowana, szczególnie, że ten drugi dostaje tutaj zmieniony, trochę straszny wygląd – utrzyma się później on na dłuższy czas w komiksach. Rysunkowo zarówno Rubinstein, jak i Kitson odwalili dobrą robotę – lubię taki realistyczny rysunek, chociaż temu pierwszemu zdarzało się parę baboli – jak chociażby niepotrzebne rozbicie jednego kadru na całe dwie strony. Najbardziej podobało mi się jak przedstawiono tu Supermana – widać, że moc go aż rozsadza i przypomina trochę jaskiniowca. Nie było tego tak widać w poprzednim numerze – może wtedy Superman jeszcze miał mniej mocy, a może to wina rysunków Bogdanove’a. Swoją drogą w tym momencie zacząłem się zastanawiać czy to błąd twórców czy też celowy zabieg, że strój Supermana jeszcze nie pękł na rosnącym ciele. Podsumowując, może być, chociaż część wątków do niczego nie prowadzi.

Kontynuacja wydarzeń z poprzedniego numeru. Superman w kosmosie usiłuje rozwiązać swój problem z nadmiarem mocy, a w tym czasie w Metropolis klony przy wsparciu Luthora szaleją. Eksperymenty na Supermanie okazały się mniej ciekawe niż przypuszczałem, a paranoja Luthora to mniej więcej powtórka tego co było wcześniej. Wątek klonów mnie rozczarował – niby pojawiają się nowe...