http://recenzent.com.pl/1/recenzja-ksiazki-mordercza-gra-heather-graham-tydzien-tajemnic-czyli-grupa-poczytnych-pisarzy-zamknieta-w-szkockim-zamku/

„Mordercza gra” to moje pierwsze spotkanie z Heather Graham (z każdą kolejną recenzją zatrważa mnie, jak często używam tego sformułowania). Pisarka, której powieści w Polsce stoją raczej na półkach obok Tess Gerritsen a nie Deana Koontza, słynie z łatwoprzyswajalnych, prostych fabularnie kryminałów oraz romansów. Przyznam, że nie jest to literatura górnolotna, a taka, którą moglibyśmy przypisać do kategorii „wstydliwa przyjemność”. Pożerałam to czytadło, pomimo, że wiedziałam, że obok czeka na mnie co najmniej tuzin lepszych propozycji. Ale nawet wielbiciele zagadek i mroku muszą czasem chwilę odetchnąć, pochłaniając lżejszą pozycję balansującą na granicy thrillera, romansu, sensacji i kryminału.

Jon Stuart jest poczytnym pisarzem kryminałów. Co roku dla swoich przyjaciół, parających się tą samą pracą, organizuje „Tydzień Tajemnic” w swoim szkockim zamku. Uczestnicy imprezy zostają wprowadzeni w intrygę, otrzymują informacje o tym, kim są oraz jakie możliwe mogą być narzędzia zbrodni. Pewnego roku w trakcie Tygodnia Tajemnic umiera jego żona – Cassandra. Wypadła z balkonu, spadając na trójząb Posejdona. Rodzą się spekulacje – czy to mąż odkrył romanse żony i postanowił upozorować wypadek? Czy zbrodniarzem jest ktoś inny? A może to rzeczywiście był nieszczęśliwy splot zdarzeń i Cassandra przypadkowo wypadła przez balkon? Trzy lata po jej śmierci Jon wraca do porzuconej tradycji. Zaprasza do zamku te same osoby, które uczestniczyły w spotkaniu podczas śmierci żony. Choć przykrywką jest fikcyjna zbrodnia, pisarza ma nadzieję, że uda mu się wykryć mordercę.

Sam motyw powieści może się wydawać nieco oklepany, lecz zdecydowanie jest jednym z moich ulubionych w gatunku kryminału. Mała grupa ludzi zamknięta w przerażającym miejscu, która nagle zostaje odcięta od świata (pomysł zaczerpnięty od Agathy Christie) zawsze generuje większe napięcie oraz łatwiejszą eliminację podejrzanych. Za to sama koncepcja zgromadzonych pisarzy kryminałów i horrorów (a także znienawidzonej krytyczki literackiej) w upiornym szkockim zamku zdecydowanie mnie kupiła, choć brzmi to niczym fabuła filmu klasy B.

Sceneria skrywała bardzo duży potencjał. Mroczny zamek, lochy, sarkofagi, wystawa figur woskowych inspirowana m.in. seryjnymi zabójcami… To wszystko było porządną podstawą do wykreowana niebanalnej atmosfery, którą wzmagałaby niemalże klaustrofobiczna przestrzeń. Graham straciła na tym polu szczególnie, bo nawet, jeśli fabuła nie byłaby zbyt lotna, to umiejętność stworzenia klimatu grozy wywindowała, by jej powieść o parę oczek w górę.

W „Morderczej grze” brak właściwie jakiejkolwiek psychologii postaci. Bohaterowie, jak i ich historia, są rysowani grubą kreską, a każdy z nich zyskał jedną cechę główną, aby łatwiej było ich rozróżnić. Mamy więc bawidamka, małomównego i podejrzliwego artystę-rzeźbiarza, nieprzewidywalnego właściciela zamku, wredną krytyczkę literacką, starszą panią wszystkim matkującą itd. Tak oszczędny opis postaci sprawia również pewien czytelniczy kłopot. Otóż niekiedy trudno połapać się kto jest kim, przez co odbiorca zmuszony jest do powrotu do początku powieści, gdy owych bohaterów poznajemy, odrywając się przy tym od właściwej akcji.

Amerykańska pisarka stosuje tanie chwyty budujące napięcie. Insynuuje czytelnikowi, że doszło do zbrodni, po czym, zmieniając nagle miejsce akcji, bez zbędnych ogólników niszczy iluzję. Zbyt dużo czasu poświęca na wplatanie w swoją powieść romansu, przez co główny wątek kryminalny z każdą kolejną stroną coraz bardziej się rozmywa, schodząc na dalszy plan.

Charakterystyczne dla Graham są bardzo proste, krótkie zdania. To taki typ książki, którą czytać można w harmidrze, bez obaw, że coś nam umknie. Słownictwo niekiedy zdaje się być zbyt łatwe, a pojawiające się równoważniki zdań sprawiają, że czujemy, że mamy do czynienia z dziełem gimnazjalisty, a nie dość popularnej pisarki. Stanowczo dominują dialogi, a opis staje się jedynie złem koniecznym (widać, że autorka nie ma w ogóle doń drygu i umiejętności).

„Mordercza gra” to literatura niskich lotów, lecz wciągająca i umiejętnie spełniająca swoje zadanie. Choć łatwo o niej zapomnieć w kilka godzin po lekturze to pochłonąć ją można za jednym razem. Amerykańska pisarka nie wyczerpała potencjału powieści nawet w połowie, a szkoda, bo miała spore pole do popisu. Jestem pewna, że jeszcze sięgnę po jakiś kryminał Heather Graham, choć z pełną świadomością, że będzie to „wstydliwa przyjemność”.

http://recenzent.com.pl/1/recenzja-ksiazki-mordercza-gra-heather-graham-tydzien-tajemnic-czyli-grupa-poczytnych-pisarzy-zamknieta-w-szkockim-zamku/

„Mordercza gra” to moje pierwsze spotkanie z Heather Graham (z każdą kolejną recenzją zatrważa mnie, jak często używam tego sformułowania). Pisarka, której powieści w Polsce stoją raczej na półkach obok Tess Gerritsen a nie...