Dość dawno temu przeczytałem powieść Baniewicza „Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej” (swoją drogą - polecam) i pamiętam, że ta książka zrobiła na mnie na tyle dobre wrażenie, że umieściłem nazwisko autora na swojej niezbyt długiej liście zatytułowanej „Warto zapamiętać”.
Miałem podstawy przypuszczać, ze jego najnowsza powieść, napisana w końcu wiele lat później, może być jeśli nie jeszcze lepsza, to przynajmniej równie dobra.
Niestety, bardzo szybko przekonałem się, że jestem w błędzie.
Co z tego, ze autor miał jakiś pomysł, skoro nie potrafił go „sprzedać” w interesujący sposób. Jeśli ktoś ceni sobie w literaturze (jakiejkolwiek) płynność narracji to ta powieść jest tego kompletnym zaprzeczeniem. Chaos, urywane zdania, myśli i wątki, niczym nieuzasadnione przeskoki w czasie to znak firmowy tej książki.
Na dodatek autor, nie wiedzieć czemu, uparł się nadać temu wszystkiemu formę opasłego tomiszcza, więc żeby jakoś wypełnić tę pokaźną część między okładkami, serwuje czytelnikowi niekończące się potoki biegunki słownej, które nie tylko nic nie wnoszą do głównych wątków, ale jeszcze bardziej utrudniają i tak niełatwy odbiór.
Lektura nie sprawiła mi żadnej przyjemności, a wręcz przeciwnie. Z trudem dobrnąłem do końca traktując ten wyczyn wyłącznie jako sprawdzian siły swojego charakteru.
Nie polecam.

Dość dawno temu przeczytałem powieść Baniewicza „Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej” (swoją drogą - polecam) i pamiętam, że ta książka zrobiła na mnie na tyle dobre wrażenie, że umieściłem nazwisko autora na swojej niezbyt długiej liście zatytułowanej „Warto zapamiętać”.
Miałem podstawy przypuszczać, ze jego najnowsza powieść, napisana w końcu wiele lat później, może być...