Odebrałem książkę Roberta Ostaszewskiego jako powieść obyczajową z tłem kryminalnym. Może to wydawać się dyskusyjne, ale opiniując ją jako kryminał nie byłbym w stanie uzasadnić swojej dość wysokiej oceny.
Niewątpliwie autorowi zależało na zwrócenia uwagi czytelnika na problem depresji i jej skutki, bo ten temat przewija się tu w różnych kontekstach.
Fabuła tej książki jest skonstruowana podobnie jak w czytanej przeze mnie niedawno „Czwartej małpie”, to znaczy bieżąca akcja przeplatana jest zapiskami z pamiętnika głównego bohatera. Muszę przyznać, że i tym razem taka konstrukcja przypadła mi do gustu.
Nie da się tego powiedzieć o wątku kryminalnym, który jest wprawdzie nawet nieźle pomyślany, ale dość monotonny, bez jakichkolwiek zaskakujących momentów, a na koniec pozostawiony bez wyczerpującego wyjaśnienia.
Znacznie lepiej ta powieść broni się w warstwie obyczajowej. Autor bardzo mocno osadził ją we współczesnej małomiasteczkowej rzeczywistości i pod tym względem właściwie wszystko mi się podobało, nawet jeśli niektóre sytuacje czy osoby są momentami mocno przerysowane. Wprawdzie początkowo drażnił mnie nienaturalnie luzacki podkomisarz Rowicki, ale i do niego z czasem jakoś się przyzwyczaiłem.
Reasumując – nastawiłem się na kryminał, dostałem coś zupełnie innego, a mimo to jestem na tak.

Odebrałem książkę Roberta Ostaszewskiego jako powieść obyczajową z tłem kryminalnym. Może to wydawać się dyskusyjne, ale opiniując ją jako kryminał nie byłbym w stanie uzasadnić swojej dość wysokiej oceny.
Niewątpliwie autorowi zależało na zwrócenia uwagi czytelnika na problem depresji i jej skutki, bo ten temat przewija się tu w różnych kontekstach.
Fabuła tej książki...