Akcja powieści została rozwarstwiona zarówno pod względem czasowym, jak i w kwestii dotyczącej wychodzących na główny plan bohaterów. Mamy tutaj monotonne życie Sabriny, nudne, mało kolorowe, beznamiętne do momentu, kiedy odkrywa ukrytą pod powierzchnią kłamstw prawdę. Jej postać, ulokowana w teraźniejszości, okazuje się dla mnie nieco wątpliwym tematem. Z jednej strony zostajemy wpuszczeni do centrum jej życia, z drugiej pozostaje ona nieco mdła, jakby autorka zapomniała wyposażyć ją w dominujące cechy charakteru. Zupełnie inaczej prezentuje się kreacja Fergusa. Ów dorosły już teraz mężczyzna przenosi nas do lat swojego dzieciństwa, wspominając o trudach, wzlotach, upadkach i o tym, co go ukształtowało. A stając się nam bliski, pozostaje jednocześnie zagadką do samego końca.

Korzystając z okazji przywołania obrazu postaci Fergusa chciałam wspomnieć o tym, jak wiele symboli i wskazówek kryje się w jego postawie. Jest przykładem ludzkich słabości i świetnym dowodem na to, jak wielki wpływ mają na przyszłość kłamstwa, nawet te pozornie małe. Tworząc całą sieć budują fałszywy obraz i tuszując zło, tworzą barykadę więzi, które stłumione nie mają szansy na prawidłowy rozwój.

Zaskakujący jest także niewielki element, wokół którego autorka uplotła całą fabułę. Marmurki, chociaż pamiętam je z czasów dzieciństwa, to jednak dopóki książka nie trafiła w moje ręce nie miałam pojęcia, że istnieje tak wiele ich odmian. Jestem wdzięczna za to, że dzięki tej historii mogłam choć na chwilę powrócić do chwil, które gdzieś tam po drodze mi uciekły.

„Miłość i kłamstwa” to dojrzała powieść, w której cały czas powiewa aura snującej się tajemnicy. W kreowanych sytuacjach widać warsztat i doświadczenie autorki, bo zwracając uwagę na szczegóły potrafi zbudować w umyśle czytelnika pełen obraz rozgrywanej sceny. Plus za pomysł, za Fergusa i za szklane kulki, oczywiście.

Niemniej jednak muszę wspomnieć o minusach, a są nimi niewątpliwie niewyraźna postać głównej bohaterki oraz rozwlekła akcja, chwilami zbyt anemiczna. Oczywiście nie dotyczy to całej powieści, niemniej jednak miewałam momenty zwątpienia i gdyby nie wiodąca tajemnica, może odłożyłbym książkę na bok.

Nie jest to z pewnością najgorsza, ani też najlepsza powieść Cecelii Ahern. Równowaga plusów i minusów pozwala mi na to, by dać tej książce całkiem przystępną ocenę. Wartościowy przekaz, miłość i kłamstwa, poszukiwania samego siebie oraz pogoń za ukryta prawdą. Jest co odkrywać, więc jeżeli lubicie zagadkowe historie oraz panią Ahern, która zdążyła już podbić serca wielu czytelników, sprawdźcie i sami oceńcie co tym razem wyszło spod jej pióra.

Więcej na: https://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com/

Akcja powieści została rozwarstwiona zarówno pod względem czasowym, jak i w kwestii dotyczącej wychodzących na główny plan bohaterów. Mamy tutaj monotonne życie Sabriny, nudne, mało kolorowe, beznamiętne do momentu, kiedy odkrywa ukrytą pod powierzchnią kłamstw prawdę. Jej postać, ulokowana w teraźniejszości, okazuje się dla mnie nieco wątpliwym tematem. Z jednej strony...