„Mimo twoich łez” to kontynuacja „Mimo moich win”, w których poznaliśmy dokładniej bohaterów oraz ich początkowe losy. Pierwszy tom był niezwykle emocjonujący i pełny skrajnych przeżyć, przez co z ogromną chęcią sięgnęłam jak najszybciej po kolejną część. Drogi Caleba i Olivii rozeszły się w dwie różne strony, oboje wzięli ślub i starają się założyć rodziny. Żona Caleba, Leah, zostaje matką, jednak stale coś jest z nią nie tak. Nie odnajduje się w nowej rzeczywistości, nie potrafi być ciepła ani kochana nawet dla męża. O wszystko obwinia depresję poporodową, jednakże czy to prawda? Może problem leży znacznie głębiej? Może odebrała szczęścia innej kobiecie, tylko po to, aby upolować mężczyznę dla siebie? Czy Leah jest szczerze szczęśliwa?

Pierwszy tom – „Mimo moich win” przyniósł mi wiele emocji, wrażeń oraz szokujących faktów. Czytałam go z zapartym tchem nawet na uczelni, nie potrafiłam się od niej oderwać i nie byłam w stanie przestań myśleć o bohaterach i ich uwikłanych losach. Sięgając po tom drugi, emocje powróciły i nie mogłam doczekać się, aż poznam dalszą historią Caleba, Olivii oraz Leah. Na samym początku zaskoczył mnie fakt, że książka napisana jest z perspektywy Leah, za którą niezbyt przepadam. Pierwsza część pisana była oczami Olivii, więc byłam już przyzwyczajona do owej narracji, jednakże zmiana nie wpłynęła wcale negatywnie. Dzięki temu czytelnik ma okazję poznać życie Leah praktycznie od początku. Opisane zostały jej relacje z rodziną, trudne dzieciństwo, dążenie do życiowych celów za wszelką cenę oraz krwawą walkę o mężczyznę życia, Caleba.

Rozdziały podzielone są „kiedyś” oraz na „teraz”, dokładnie tak samo jak w pierwszym tomie. Mamy dzięki temu okazję obserwować wydarzenia mające miejsce nawet kilka lat temu, jednakże zazębiające się z teraźniejszością. Takie odwołania umożliwiają szybkie połącznie faktów i przeżywanie opisanej historii podwójnie.

„Mimo twoich łez”, pomimo narracji Leah, spodobało mi się. Moje przypuszczenia co do bohaterki zostały rozjaśnione i niektóre jej zachowania wręcz wytłumaczone. Mimo wszystko, w dalszym ciągu pozostaje ona bohaterką, która bywa mściwa i złośliwa, będzie walczyć o swoje do upadłego. Zakończenie było szokujące i niezwykle emocjonujące, ponieważ autorka zrzuciła na czytelnika fakty, które zmienią bieg całej historii. Tarryn Fisher ma umiejętność przedstawiania wielu skrajności i emocji za pomocą słów, dzięki czemu nie potrafiłam oderwać się od jej książek. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.

Justyna Ziemińska