To była pierwsza książka autorki, która mnie rozczarowała. Najpierw było kilka podejść do tekstu, jakoś nie umiałam się przełamać, żeby ją skończyć. W końcu zmusiłam się, pocieszając że potem będzie lepiej. Prawdziwa tragedia rozpoczęła się gdy dotarłam do części historycznej. W zasadzie gdyby nie data wcale nie zorientowałabym się, że cofnęliśmy się w czasie. Nie zmienił się język, którym posługiwali się bohaterowie. Dzieci państwa (zwłaszcza córka) zachowywały się jak podczas buntu współczesnych nastolatków – przy ówczesnym wychowaniu praktycznie niemożliwe. Czytałam, i w tle ciągle mi dzwoniła jakaś fałszywa nuta. Tak jak byłam zachwycona historyczną częścią w Tajemnicy bzów, tu miałam wrażenie, że autorka trochę poczytała o okresie, ale nie rozumie XiX-wiecznej mentalności. Nie wspominając o tym, że w skali rozwiązania, ta część była zbyt długa, a wątki niepotrzebnie rozbudowane. To co mi się podobało to ciekawie opisany watek dziadów. Zakończenie – na kilku stronach rozwiązane wszystkie wątki. Hurtowo, tak jakby autorce nagle zaczęło się bardzo śpieszyć.

To była pierwsza książka autorki, która mnie rozczarowała. Najpierw było kilka podejść do tekstu, jakoś nie umiałam się przełamać, żeby ją skończyć. W końcu zmusiłam się, pocieszając że potem będzie lepiej. Prawdziwa tragedia rozpoczęła się gdy dotarłam do części historycznej. W zasadzie gdyby nie data wcale nie zorientowałabym się, że cofnęliśmy się w czasie. Nie zmienił...