Ciężka pozycja. Nie tyle przez przedstawioną historię, ile przez wciskanie przez autora biblijnego stylu wypowiedzi, który kompletnie psuł przekaz. Bo co jest fajnego w czytaniu nieudanej inwersji, na modłę przeciąganą masą zbędnych przymiotów? Dobrze, jest rwący potok, ale po co od razu pisać, że był mętny, dziki, meandrowaty, błyszczący w słońcu, pełen ryb, (...) zarośnięty szuwarami? Tak właśnie zbija się objętość w "Oślicy", na opisach, które można by spokojnie odjąć, a książka w cale by na tym nie straciła. W niektórych momentach - przyznaję - po prostu leciałam wzrokiem w dół kartki, wiedząc, że i tak mnie nic nie ominie.
I wiecie co?
Nic mnie nie ominęło. Nic.
Albo akcja przyspiesza, albo zwalnia do takiego stopnia, że dziesięć razy podchodzisz do krótkiego rozdziału. Bo rozdziały mają średnio po jakieś 5-6 stron, czasami mniej, czasami więcej.

No i zakończenie. Może mi ktoś powiedzieć, o co chodzi w zakończeniu? Totalnie nie rozumiem, i albo to mój mózg jest zbyt mały, by dojść do sensu, albo autor przedobrzył, zostawiając zbyt wiele niedomówień. Kocham otwarte zakończenia, ale znowu bez przesady!

Reasumując:
Spotkałam się z wieloma opiniami, które mówiły: "zmusza do myślenia" czy "nie mogłem dojść do siebie przez miesiąc". Osobiście? Nie rozumiem, jak Oślica może wzbudzić aż takie emocje, ale zapewne - może :)
Ja odradzam tym, którzy lubią wartką i rozległą akcję, w których występują dialogi. Bo tu ich za wiele nie doświadczycie, a historia jest tak skoczna, że gubimy gdzieś z dziesięć czy dwadzieścia lat Euchrida po drodze. I kto wie, co się tedy działo?

Ciężka pozycja. Nie tyle przez przedstawioną historię, ile przez wciskanie przez autora biblijnego stylu wypowiedzi, który kompletnie psuł przekaz. Bo co jest fajnego w czytaniu nieudanej inwersji, na modłę przeciąganą masą zbędnych przymiotów? Dobrze, jest rwący potok, ale po co od razu pisać, że był mętny, dziki, meandrowaty, błyszczący w słońcu, pełen ryb, (...)...