Mała czarna. Niektórzy myślą tak o sukience, którą każda kobieta powinna mieć w szafie. Dla innych to intensywna kawa, której nie zmiękczamy odrobiną mleka, a którą każda kobieta powinna rano wypić. Książka, o której dzisiaj opowiadam, znajduje się gdzieś pomiędzy – zostawia intensywny smak w ustach, pozostając jednocześnie na wskroś przesiąknięta elegancją.

Bonjour, Coco.

Szukałam książki, dzięki której będę mogła porozmawiać z Chanel, pozwolić jej opowiedzieć swoją historię swoimi słowami. Nie chciałam wysuszonych jak zapomniane kwiaty faktów, nie chciałam wspomnień najbliższych, którzy przecież nigdy nie zrozumieją duszy indywidualisty. Chciałam historii człowieka, kobiety i mody na jeden haust. Przysiadłam do tej książki w jakąś leniwą niedzielę, z obietnicą nie tylko interesującego tekstu, ale też niezwykle klimatycznej oprawy graficznej… i dosłownie wbiło mnie w fotel.

Tytułowy czar Chanel polegał nie na wysublimowanej kobiecości, nie na zanurzeniu się w rozkoszny świat mody, ale na niezwykłej brutalności – wobec świata i wobec siebie. Słowa Chanel bardzo często są dosadne, przez wyrzucane z siebie zdania przebijają się niezwykle silne emocje. Historia jest zwarta, czułam się bezpośrednio skonfrontowana z Coco, jakby mówiła do mnie, jakby to właśnie mnie prowokowała. Jakbym rozmawiała z żywą osobą. No, może nie do końca rozmawiała, bo Chanel przez te kilka godzin lektury nie dała mi dojść do słowa.

pełna recenzja: https://taknamarginesie.wordpress.com/2018/04/29/paul-morand-czar-chanel/

Mała czarna. Niektórzy myślą tak o sukience, którą każda kobieta powinna mieć w szafie. Dla innych to intensywna kawa, której nie zmiękczamy odrobiną mleka, a którą każda kobieta powinna rano wypić. Książka, o której dzisiaj opowiadam, znajduje się gdzieś pomiędzy – zostawia intensywny smak w ustach, pozostając jednocześnie na wskroś przesiąknięta elegancją.

Bonjour,...