Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko Carl trzymał się zasady "never put the D in crazy", mam nadzieję, że młodszy Grimes szybko wydorośleje, bo buzujące hormony zdecydowanie mu nie służą. Wszystko do czego doszło w tym tomie to jego wina. Poza tym bardzo dobry tom, zdecydowanie jeden z moich ulubionych jak do tej pory.

Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko Carl trzymał się zasady "never put the D in crazy", mam nadzieję, że młodszy Grimes szybko wydorośleje, bo buzujące hormony zdecydowanie mu nie służą. Wszystko do czego doszło w tym tomie to jego wina. Poza tym bardzo dobry tom, zdecydowanie jeden z moich ulubionych jak do tej pory.

Ponieważ czytam całą serię od początku i hurtem, nie piszę opinii na bieżąco. Wszystkie tomy trzymają bardzo równy, wysoki poziom. Tym razem zrobię wyjątek i krótko tylko wyrażę swój zachwyt. Tom 24 jest naprawdę rewelacyjny. Mocne i straszne zakończenie. Jak do tej pory zdecydowanie najlepsza część całego cyklu.

Ponieważ czytam całą serię od początku i hurtem, nie piszę opinii na bieżąco. Wszystkie tomy trzymają bardzo równy, wysoki poziom. Tym razem zrobię wyjątek i krótko tylko wyrażę swój zachwyt. Tom 24 jest naprawdę rewelacyjny. Mocne i straszne zakończenie. Jak do tej pory zdecydowanie najlepsza część całego cyklu.

CHODZĄCE TRUPY I SZEPTACZE

Seria „Żywe trupy” miewała swoje wzloty i upadki. Najlepsze tomy cyklu były wprost rewelacyjnymi opowieści, przepełnionymi krwią, okrucieństwem, ale też i napięciem, najgorsze natomiast okazywały się miałkimi, trudnymi do przebrnięcia historyjkami, w których przeważały słabe pomysły, albo też ich brak, blokujący cała akcję. Na szczęście 24 tom „The Walking Dead” nie rozczarowuje, oferując dużo dobrej, mocnej rozrywki i kilka naprawdę świetnych momentów.

Całość recenzji na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/02/06/zywe-trupy-24-zycie-i-smierc-robert-kirkman-charlie-adlard/

CHODZĄCE TRUPY I SZEPTACZE

Seria „Żywe trupy” miewała swoje wzloty i upadki. Najlepsze tomy cyklu były wprost rewelacyjnymi opowieści, przepełnionymi krwią, okrucieństwem, ale też i napięciem, najgorsze natomiast okazywały się miałkimi, trudnymi do przebrnięcia historyjkami, w których przeważały słabe pomysły, albo też ich brak, blokujący cała akcję. Na szczęście 24 tom...

Konsekwencje wydarzeń z poprzedniego tomu. Przygotowania do festynu idą pełną parą, a w międzyczasie Carl kontynuuje swój pościg za „Szeptaczami”, a Maggie musi uporać się ze spiskowcami.

To, co wcześniej miałem za minus, czyli rozwój Carla poszło w zupełnie inną stronę niż się spodziewałem – okazało się, że ten bohater rzeczywiście wie czego chce, a dotychczasowy sposób życia może mu nie odpowiadać. Równie świetnie wypadł Neggan – wcale nie jest taki zły, jak mogłoby się wydawać i może się okazać cennym sojusznikiem dla Ricka. W tym momencie pojawia się też pewna zagadka – czyżby Neggan miał jakiegoś nieznanego sympatyka? Nareszcie też doczekałem się powrotu jednej z moich ulubionych postaci czyli Michonne – jednakże wcale nie spotkało jej nic bardzo dramatycznego jak mógł sugerować tom 22. Jeżeli ktoś jest ciekawy co się z nią działo podczas nieobecności, to polecam zapoznać się z grą „The Walking Dead – Michonne”. Inni dotychczas niewidziani bohaterowie również wracają tu i możemy widzieć jak radzą sobie z nie zawsze wymarzonymi nowymi rolami.
Podobało mi się również krótkie przedstawienie „obozowiska” Szeptaczy – okazują się o wiele potężniejszymi przeciwnikami niż mogło się wydawać i być może powtórzy się sytuacja z Negganem, kiedy to bohaterowie byli skazani na łaskę antagonistów.

Ten tom obfituje też w dwa bardzo dramatyczne wydarzenia – pierwsze to decyzja Maggie – w pełni uzasadniony wybór, który jednak może stanowić precedens do wielu późniejszych nieprzyjemnych konsekwencji. Drugim wydarzeniem jest finał – bardzo nieoczekiwany i szokujący. Na dodatek pozostawia wiele pytań – kto za tym stoi i dlaczego?
Rysunkowo jest jak zawsze bardzo dobrze – szczególnie zapadła mi w pamięć seria paneli przedstawiająca finałowe zdarzenie – dzięki temu scena jest o wiele bardziej emocjonalna.

To, co mi się nie podobało, to znowu zachowanie, ale tym razem tylko jednego bohatera, czyli Ricka – niby doświadczony przywódca, a jak małe dziecko pakuje się prosto w pułapkę. Chociaż na swoje wytłumaczenie ma to, że martwił się o syna i może dlatego nie myślał do końca jasno.

Ogólnie bardzo dobry tom, jestem ciekawy co będzie dalej.

Konsekwencje wydarzeń z poprzedniego tomu. Przygotowania do festynu idą pełną parą, a w międzyczasie Carl kontynuuje swój pościg za „Szeptaczami”, a Maggie musi uporać się ze spiskowcami.

To, co wcześniej miałem za minus, czyli rozwój Carla poszło w zupełnie inną stronę niż się spodziewałem – okazało się, że ten bohater rzeczywiście wie czego chce, a dotychczasowy sposób...

Michonne! Długo jej nie było. Biedulka wróciła i od razu straciła kolejne bliskie osoby ;/ Nie bardzo też wiadomo, co się z nią działo przez tak długi czas. Maggie i jej decyzja o pozbyciu się Gregory'ego a później jej utajenie nierozsądne.
Carl zdobył dziewczynę, ale przez to zginęło kilka ważnych postaci. Jestem bardzo ciekawa co będzie dalej.
Negan w więzieniu to dziwny widok, ale widać że stara się zbudować zaufanie z Rickiem i pokazać mu że może być lepszy.
Nie wierzę że już jestem na bieżąco! Dajcie mi następne zeszyty! <3

Michonne! Długo jej nie było. Biedulka wróciła i od razu straciła kolejne bliskie osoby ;/ Nie bardzo też wiadomo, co się z nią działo przez tak długi czas. Maggie i jej decyzja o pozbyciu się Gregory'ego a później jej utajenie nierozsądne.
Carl zdobył dziewczynę, ale przez to zginęło kilka ważnych postaci. Jestem bardzo ciekawa co będzie dalej.
Negan w więzieniu to...

Cóż… akcja przez większość była taka sobie. Wszystkie osady próbują ‘normalnie’ funkcjonować, ale po tym wszystkim, co Ci ludzie przeżyli, jak ich ukształtowały te lata brutalnej walki o przetrwanie, czy ‘normalność’ jest w ogóle na dłuższą metę możliwa? A może to wszystko są pozory, może w tym świecie nie da się już odbudować tego, co zostało utracone?

Pojawia się wiele rozmyślań egzystencjalnych, każdy z bohaterów ma jakieś swoje przemyślenia, często to, jacy chcemy być, nie pokrywa się z tym, jacy musimy być w danej sytuacji.

Kompletnie nie rozumiem wątku z Neganem i o co w ogóle mu chodzi… Ale zakończenie znów mocne i zostawia ‘wow’ na ustach i jestem ciekawa, jak w tej sytuacji zachowa się Rick i jak to wpłynie na jego chęć powrotu do człowieczeństwa i ‘normalności’.

Cóż… akcja przez większość była taka sobie. Wszystkie osady próbują ‘normalnie’ funkcjonować, ale po tym wszystkim, co Ci ludzie przeżyli, jak ich ukształtowały te lata brutalnej walki o przetrwanie, czy ‘normalność’ jest w ogóle na dłuższą metę możliwa? A może to wszystko są pozory, może w tym świecie nie da się już odbudować tego, co zostało utracone?

Pojawia się wiele...

Omg, co to za zakończenie...

Omg, co to za zakończenie...