Dialogi są po prostu żenujące. Szczególnie te pod sam koniec książki. No i ogólnie wszystkie kłótnie z Aldriciem, bo wtedy zmienia się on w roszczeniowego pięciolatka tupiącego nóżką i strzelającego fochy. Chociaż to przynajmniej jest zabawne, bo dialogi miłosne są jeszcze gorsze: "My lady, my love blah blah" - aż się zęby psują od tej słodyczy. To chyba najgorsza część pod tym względem.

Zachowanie bohaterów jest śmieszne i nielogiczne. A założenie (jeszcze z pierwszego tomu), że skoro żywioł, którym bohaterka włada, czyli powietrze, nie może jej skrzywdzić - upadek jej nie zabije, jest dla mnie mocno naciągane. Tak, bo to wcale nie jest tak, że zabija zderzenie z podłożem. Nawet biorąc pod uwagę możliwość spowalniania upadku tworząc kieszenie powietrzne - nie trzeba wielkiej wysokości, żeby rozbić głowę o np. ostrą skałę.

Sama akcja jest... No jest. Chyba. Cośtam się dzieje. Nic szczególnie ciekawego, no i nie ma absolutnie żadnego suspensu. Chociaż pod tym względem akurat wg mnie najgorsza była pierwsza część (bo było to oczywiste, że Vhalla a: zatrzyma swoją moc, b: przeżyje ale pod jakimśtam warunkiem). Główni bohaterowie są nietykalni, można się ewentualnie martwić o pobocznych - oni jednak pojawiają się na tyle rzadko, że ciężko nawiązać jakąkolwiek więź, oprócz może sympatii.

Szczerze mówiąc sama się zastanawiam, czemu dalej brnę w tę serię - pewnie dlatego, że bardzo szybko się ją czyta i można (a nawet trzeba, bo inaczej nie da się przez to przebrnąć bez bolącego od ciągłych facepalmów czoła) wyłączyć myślenie.

Dialogi są po prostu żenujące. Szczególnie te pod sam koniec książki. No i ogólnie wszystkie kłótnie z Aldriciem, bo wtedy zmienia się on w roszczeniowego pięciolatka tupiącego nóżką i strzelającego fochy. Chociaż to przynajmniej jest zabawne, bo dialogi miłosne są jeszcze gorsze: "My lady, my love blah blah" - aż się zęby psują od tej słodyczy. To chyba najgorsza część pod...