Te stronice będą niesmaczne. Nie czytajcie. Jeśli jednak postanowicie wytrzymać do końca, nie wytykajcie mi, że jestem zwyrodniały i spaczony, że przesadzam, usiłuję wyolbrzymiać, nie znam miary. (…) Rzeczywistość jest o wiele gorsza. Tyle o swojej książce „Grzech nasz codzienny” napisał sam autor, Dominik Dan. Trudno nie zgodzić się w tym przypadku z bestsellerowym słowackim pisarzem. Jego najnowsza na polskim rynku powieść jest bez wątpienia obrazoburcza, skandaliczna, przełamująca jedno z istotniejszych społecznych tabu. I nie chodzi tu bynajmniej o tanie efekciarstwo, epatowanie przemocą, krwią i bestialstwem, do którego zdolny jest ze wszech miar przyzwoity – na pozór – człowiek. Osoba, chciałoby się powiedzieć, poza podejrzeniem. Przede wszystkim chodzi o zmierzenie się z niebagatelnym moralnym dylematem zarysowanym w powieści. Bo to właśnie on czyni „Grzech nasz codzienny” najlepszym kryminałem Dana, który dotychczas ukazał się na polskim rynku.

W kolejnym tomie przygód Krauza, Chosego i pozostałych słowackich policjantów, wyłamującym się z porządku chronologicznego ukazujących się w oryginale tomów, Dan wziął na warsztat poruszający przypadek. Tym razem ofiarą przerażającej zbrodni jest kilkunastoletni chłopiec, którego zaufanie zostaje sprzeniewierzone przez dorosłych. Autor doskonale pomieszał w książce wszystkie tropy, dał popis imponującej wiedzy kryminalnej i medycznej, a do tego stworzył fabularnie zajmującą i uniwersalną opowieść, która – niestety – mimo specyficznego lokalnego kolorytu mogłaby się wydarzyć wszędzie.

„Grzech nasz codzienny” to pierwsza z powieści Dominika Dana, od której nie można się oderwać. W przeciwieństwie do poprzednich tomów autora, których akcja rozgrywa się raczej powoli i jakby mimochodem, najnowszy kryminał słowackiego autora cechuje niezwykły dynamizm, wartka akcja oraz przemyślane co do najdrobniejszych szczegółów story, którym Dan dzieli się z czytelnikiem. Mimo że trup w „Grzechu naszym codziennym” nie ścieli się gęsto, a policjanci wykazują tendencję do nerwowego zagadywania rzeczywistości i bzdurnych dialogów, odnosi się wrażenie, że właśnie na tym polega walor tej literatury. Na jej wiarygodności i autentyczności. Na ukazywaniu banalności i głupoty zła. Na przekonywaniu czytelnika, że często najprostsze rozwiązania i tropy okazują się najwłaściwszymi.

Wreszcie, Dominik Dan w swojej najnowszej powieści w bezkompromisowy sposób mierzy się z jednym z najbardziej kontrowersyjnych społecznych tabu. Obnaża faktyczne intencje wszystkich uwikłanych w zarysowany konflikt. Występuje przeciw instytucji. Pyta o ciężar odpowiedzialności za zbrodnię, do której doszło. Upatruje winnych w szerokim społecznym kontekście. Nie przynosi prostych odpowiedzi ani pokrzepienia. Zasiewa w czytelniku niepokój, zwątpienie i… to, co wydaje się najmniej komfortowe – poczucie bezsilności w obliczu dokonanego zła.

Ewelina Tondys