Nie jest to typowa książka górska czy wspinaczkowa, ale jest w niej spora doza górskich mądrości, odpowiedzi na pytania, czego ludzie szukają w górach, po co ludzie się wspinają, co próbują udowodnić. Znajdziemy tam stosunek wspinaczy do życia, a nawet i do śmierci, do codziennego życia. Górska filozofia zawarta wśród humorystycznych anegdot rzuca się w oczy i dobrze, że jest. Czyni ją przez to jeszcze bardziej wartościową.
Najbardziej wpada w oko jednak to, że wspinacze to byli ludzie skromni, prości, często biedni. Którzy wnosili, jak sam autor przytacza, na szczyty ścian swoje marzenia, plany, ambicje i motywacje. Nie tylko wciągają worki z konserwami, ale i swoje problemy. Złamane serca, choroby, problemy rodzinne, kryzysy czy traumy. Dlatego właśnie cenię najbardziej tą szczerość. Wartościuje. Nadaje całości wymiar rzeczywisty. Bardzo ludzki. Bo często robi się ze wspinaczy nadludzi, ale czy oni nie byli także ludźmi takimi jak my? Czy nie toczyły ich smutki, rozterki, choroby czy różnego rodzaju problemy?
John Long znakomicie wprowadza czytającego w różne stany emocjonalne. Ale przede wszystkim ukazuje rzeczywistość taką, jaką jest. Nie próbuje udowadniać, że wspinaczka to bezpieczny sport, że wszyscy wspinacze to fantastyczni ludzie. Jest szczery. Szczery w swoich mądrych słowach i w tych bardzo wesołych. Dlatego „Opowieści z Krainy Largo” to cenna nauka życia i codzienności takiej, jaką jest.

Nie jest to typowa książka górska czy wspinaczkowa, ale jest w niej spora doza górskich mądrości, odpowiedzi na pytania, czego ludzie szukają w górach, po co ludzie się wspinają, co próbują udowodnić. Znajdziemy tam stosunek wspinaczy do życia, a nawet i do śmierci, do codziennego życia. Górska filozofia zawarta wśród humorystycznych anegdot rzuca się w oczy i dobrze, że...