Gdy w zeszłym roku po raz pierwszy miałam przyjemność spotkać się z twórczością Ragnara Jónassona, podchodziłam do tegoż faktu nieco sceptycznie. Myślałam: „Kolejny islandzki debiutant, którego wydawnictwo za wszelką cenę chce zrobić kolejnym królem kryminału, byleby tylko jego książki dobrze się sprzedawały”. Dopiero gdy skończyłam lekturę jego debiutu („Milczenie lodu”), przekonałam się, że nie tylko o sam zysk tu chodzi, a bez wątpienia też o całkiem sprawne pióro pisarza.

We wspomnianym już przeze mnie „Milczeniu lodu” miałam przyjemność poznać początkującego wtedy na polu zawodowym policjanta, Ariego Thóra Arasona, którego zarówno służbowe, jak i osobiste perypetie pochłonęły kilka moich chłodnych wieczorów, wciągając mnie w zimowy klimat fabuły. Tym razem Ari niesamowitym zbiegiem okoliczności unika śmierci z rąk napastnika, gdy zamiast niego do starego i opuszczonego domu jedzie inny inspektor. Na domiar złego niedługo po tym przykrym incydencie dochodzi do kolejnego zagadkowego zabójstwa, a szczegółowe informacje związane z tokiem śledztwa pojawiają się w Internecie. Kto za tym stoi? Tego będzie próbował dowiedzieć się Ari, a tropy, na które natrafi, zaprowadzą go między innymi do wyższych sfer miejscowych elit.

Życie osobistego głównego bohatera dodatkowo utrudni tok żmudnego śledztwa, co dla niego nie jest niczym dobrym, ale dla nas, czytelników, jest zabiegiem przemawiającym na plus powieści – staje się ona dzięki temu bardziej realistyczna i życiowa.

Samo miasteczko Siglufjördur, w którym toczy się akcja książki, ukazane jest bardzo umiejętnie w dość typowy dla islandzkich pisarzy sposób – jest senne, ciasne, chwilami klaustrofobiczne, ale jednocześnie piękne w swojej surowości. Mieszkańcy, choć sprawiają wrażenie jednej wielkiej rodziny, bo tak wiele o sobie wiedzą, wcale nie są aż tak przyjaźni jak mogłoby się wydawać – są dla siebie uprzejmi i mili, ale jednocześnie bardzo podejrzliwi i nieufni.

Całość składa się na bardzo tajemniczy i intrygujący klimat powieści, co nie pozwala się od niej oderwać aż do samego końca oraz zachęca do ponownego spotkania z twórczością Ragnara Jónassona, na co sama na pewno się skuszę i do czego was gorąco namawiam.

Ewa Szczepańska