To znak książek pisanych przez osoby narodowości żydowskiej, bezkrytyczny szacunek do własnej tożsamości, do swojego narodu, a także poważanie dla państwa w którym się mieszka. To przewija się w tej książce. Są to wspomnienie z czasów młodości autora, z okresu końca II wojny światowej. Na naszą młodość z reguły patrzymy z sentymentem, próbujemy ją ubrązowić i niestety autor nie uniknął w wielu momentach egzaltacji i przesadnego sentymentu, nawet patosu. Te młode osoby przedstawione są w ciepłym, aczkolwiek jałowym świetle, są pozbawione cech charakteru, są nijakie, są pompatyczne i tak naprawdę nie widać w nich ludzi, są wyidealizowanym wspomnieniem. Przez to cała książka nabiera cech pamiętnika młodego chłopca usiłującego wcielić w życie swoje ideały. Co prawda jest to czasami pamiętnik różowego pantofelka, a całość czyta się lekko, ale przecież nie tylko o lekkość w czytaniu chodzi. Lubię wspomnienia, bardzo lubię, ale nie te przesadnie wypielęgnowane, wolę by ten ogródek był nieco zaniedbany, by te ścieżki nie były przesadne przejrzyste, by można było znaleźć na tych grządkach także chwasty, dzikie róże, cierniste krzewy, a nie same rozsiewające mdły zapach kwiaty i dumne, potężne drzewa.

To znak książek pisanych przez osoby narodowości żydowskiej, bezkrytyczny szacunek do własnej tożsamości, do swojego narodu, a także poważanie dla państwa w którym się mieszka. To przewija się w tej książce. Są to wspomnienie z czasów młodości autora, z okresu końca II wojny światowej. Na naszą młodość z reguły patrzymy z sentymentem, próbujemy ją ubrązowić i niestety autor...