"Czasem życie jest naprawdę do dupy. Ale wiesz czego się trzymam? Chwil, które nie są do dupy. Cała sztuka polega na tym, by umieć je dostrzec."

Jestem kilka dni po przeczytaniu książki. Trochę się zbierałam na to, żeby coś konkretnego napisać. Powiem tak...Jestem w ogromnym szoku i nie mogę w to uwierzyć, że książka zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie i wywołała tyle łez.
Oklaski dla autorki. Veronica Roth zadebiutowała tą książką, całą serią.
Zdecydowanie jestem jej zwolenniczką i chętnie wezmę pod uwagę resztę jej książek. Jej prosty styl pisania w jakiś sposób trafił do mojego serca.

Jeśli chodzi o książkę...na pewno poruszyła mnie jej fabuła na początku...jak i potem. To chyba jest jedyna lektura, którą przeczytałam w środku nocy dla własnej przyjemności. Średnio jestem przekonana niestety do tego co się działo poza płotem.
Podział na role w tej książce...hmm trudno mi to ocenić, z początku nie potrafiłam się przyzwyczaić ale z czasem zyskało to swój urok.
Ostatnie rozdziały jak i epilog...są trochę zbyt dołujące...w tym wypadku to kolejny plus dla Veronici.
Postaci wydają mi się coraz bardziej "nijakie". "Zbuntowana" przyniosła więcej charakteru do poszczególnych bohaterów.

Zakończenie odmieniło wszystko. Polecam książkę dla twardych.
Niestety jednak wolałabym skończyć na "Zbuntowanej" i nie czytać dalszej historii...a przynajmniej zakończyć w połowie. Film też sobie raczej odpuszczę.
Przykro mi.

"Czasem życie jest naprawdę do dupy. Ale wiesz czego się trzymam? Chwil, które nie są do dupy. Cała sztuka polega na tym, by umieć je dostrzec."

Jestem kilka dni po przeczytaniu książki. Trochę się zbierałam na to, żeby coś konkretnego napisać. Powiem tak...Jestem w ogromnym szoku i nie mogę w to uwierzyć, że książka zrobiła na mnie tak ogromne wrażenie i wywołała tyle...