Moja miłość do literatury skandynawskiej wciąż kwitnie nie tylko za sprawą wszechobecnych kryminałów ale powieści obyczajowych, podejmujących trudne tematy których moja dusza jest spragniona jak kania dżdżu. Bo kto nie lepiej umie się ich podjąć jak mieszkańcy Północy? tak też trafiłam na pisarkę wcześniej mi nieznaną choć jej powieści ukazały się na naszym rynku wydawniczym kilka lat temu. Po zapoznaniu się z opiniami bardzo pochlebnymi, postanowiłam sama ocenić jej kunszt literacki i w przerwach w nauce, sięgnęłam po "Kochających na marginesie". Czy byłam przygotowana na taką literaturę? szczerze napisawszy - nie. Nie spodziewałam się iż ta relatywnie cieniutka książeczka wywoła we mnie tyle emocji i że będzie jej treść do mnie raz po raz wracać po przeczytaniu ostatniego zdania.
Powieść ta traktuje o miłości i życiu, a właściwie o cierpieniu, jakiego doświadcza człowiek pragnący być kochanym. Wszyscy bohaterowie książki przeżywają swój mały wewnętrzny dramat - chcą być akceptowani przez innych oraz ponad wszystko kochani. Los przeplata ich ścieżki ze sobą, nierzadko powodując jeszcze większe spustoszenie w już i tak krwawiącej duszy.
W taki też sposób poznajemy Beę - kobietę rozdartą życiowo przez wykonywaną profesję, popadającą w stan depresji która na dodatek obbdarza uczuciem Jacka, lekarza, który nigdy nie pogodził się z odejściem od niego byłej partnerki Evelyn próbujący za wszelką cenę ją odzyskać. Kolejną osobą jest Mans, niepełnosprawny uliczny grajek którego marzeniem jest rzeczywisty związek z kobietą. Los sprawia iż strzała Amora trafiła w jego serce i podkochuje się w Bei. Vikctor i Rosa są dobrym, kochającym się małżeństwem którym życie robi niemiłą niespodziankę i zsyła śmiertelną chorobę na Viktora. Mirja ich piękna, nastoletnia córka zachodzi w niechcianą ciążę i musi stanąć przed bardzo trudną decyzją. Transseksualna Sofia, która ukojenie znajduje właśnie u Mirii, odrzucona przez rodzinę i społeczność, w której żyła, na koniec zraniona przez najbliższe jej osoby wybiera najlepszą jej zdaniem drogę....
Wszyscy bohaterowie tej książki niosą swój bagaż doświadczeń i stają przed decydującymi wyborami. Poddać się, zwątpić, uciec od rzeczywistości, a może walczyć, wierzyć, że marzenia mogą się spełnić, kochać i oczekiwać, że miłość będzie odwzajemniona? Ich wybory są różne, okupione cierpieniem, depresją, samotnością, a nawet szaleństwem.
Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie, najlepszym tego dowodem było to, iż ciężko było mi od niej się oderwać, a kiedy już to się stało, cały czas myślałam jak do niej powrócić. Język jakim posługuje się pisarka jest prosty, oszczędny, chłodny niczym podmuch zimy. Jak widać Nilsson postawiła na historie przez życie pisane i udowodniła że nie ma to znaczenia czy mieszka się w Polsce, Szwecji czy Ukrainie. Tak samo przeżywa się pewne sprawy, takie same rozterki nam towarzyszą i będą towarzyszyć. Powieść skłania do głębszej refleksji przy kieliszku wina, w otoczeniu mroku gdzie nie raz nie dwa, spowoduje iż zakręci się w naszym oku łezka.

Moja miłość do literatury skandynawskiej wciąż kwitnie nie tylko za sprawą wszechobecnych kryminałów ale powieści obyczajowych, podejmujących trudne tematy których moja dusza jest spragniona jak kania dżdżu. Bo kto nie lepiej umie się ich podjąć jak mieszkańcy Północy? tak też trafiłam na pisarkę wcześniej mi nieznaną choć jej powieści ukazały się na naszym rynku...