Kurt Vonnegut jak zwykle wspaniały. Opowiadania często zaskakują, choć przecież nie są świeże.

Jedna uwaga, za co też potrąciłam gwiazdkę - trzeba pamiętać, że Vonnegut to autor starej daty i często to staroświeckie myślenie przebija się do jego twórczości. O ile przestarzały podział ról ze względu na płeć w futurystycznych społeczeństwach da się przełknąć, o tyle przesłanie tytułowego opowiadania (w którym przemoc seksualna "leczy" niezainteresowane seksem kobiety),ciężko zaakceptować. Już słyszę głosy mówiące, że przecież ta aseksualność, a w zasadzie znieczulenie od pasa w dół, była wywołana tabletkami. Odpowiem: i co z tego? Vonnegut chyba tego nie przemyślał.

Reszta opowiadań trzyma wysoki poziom, może z jednym czy dwoma wyjątkami.

Kurt Vonnegut jak zwykle wspaniały. Opowiadania często zaskakują, choć przecież nie są świeże.

Jedna uwaga, za co też potrąciłam gwiazdkę - trzeba pamiętać, że Vonnegut to autor starej daty i często to staroświeckie myślenie przebija się do jego twórczości. O ile przestarzały podział ról ze względu na płeć w futurystycznych społeczeństwach da się przełknąć, o tyle...

Książka, którą przeczytałem jest zbiorem wybranych dwudziestu pięciu opowiadań Kurta Vonneguta. Pośród wielu z nich, które nie zawsze są według mnie dość dobre, bądź też ciekawe znalazły się też i takie, które wywarły na mnie ogromne wrażenie. Jak już wcześniej wspomniałem w swojej twórczości Kurt Vonnegut zawarł kilka ciekawych opowiadań, które według mnie zasługują na szczególne uznanie, a są to między innymi: "Pies Edisona", "Chodząca pokusa", "Epicac", czy też "Ciągle tylko jutro i jutro". W większości są to opowiadania z dużą dozą sarkazmu, tryskające humorem, aczkolwiek znalazły się tutaj także i opowiadania fantastyczne. Warto dodać, iż autor używa prostych słów, dzięki czemu jest to książka, która przyciągnie wszystkie pokolenia.

Książka, którą przeczytałem jest zbiorem wybranych dwudziestu pięciu opowiadań Kurta Vonneguta. Pośród wielu z nich, które nie zawsze są według mnie dość dobre, bądź też ciekawe znalazły się też i takie, które wywarły na mnie ogromne wrażenie. Jak już wcześniej wspomniałem w swojej twórczości Kurt Vonnegut zawarł kilka ciekawych opowiadań, które według mnie zasługują na...

Zaskoczenie i rozczarowanie. Opowiadania w niczym nie przypominają powieści takich jak „Śniadanie mistrzów” czy „Kocia kołyska”. Brakuje wariackich pomysłów i subtelnej ironii, bardziej to wygląda jak twórczość początkującego autora przed dojrzałymi dziełami. Humor toporny, przemyślenia niezbyt nowatorskie. Może 2-3 opowiadania dają coś do myślenia. Porzuciłem gdzieś w ¾ widząc, że to strata czasu.

Zaskoczenie i rozczarowanie. Opowiadania w niczym nie przypominają powieści takich jak „Śniadanie mistrzów” czy „Kocia kołyska”. Brakuje wariackich pomysłów i subtelnej ironii, bardziej to wygląda jak twórczość początkującego autora przed dojrzałymi dziełami. Humor toporny, przemyślenia niezbyt nowatorskie. Może 2-3 opowiadania dają coś do myślenia. Porzuciłem gdzieś w ¾...

Jak dla mnie najlepszy zbiór opowiadań Vonneguta. O ile inne można sobie darować, jeśli nie jest się fanem i nie chce zgłębiać pokręconych ścieżek umysłu Autora, to tu mamy do czynienia z tzw. "wkładem w literaturę światową" ;-) Jest trochę S-F, ale ogólnie to dobra literatura dla każdego, jest i ten błysk, i polot, i żart. Choć dziś wielu pewnie uzna część opowiadań za seksistowskie, łącznie, a może zwłaszcza z tytułowym, trzeba brać poprawkę, że pisane były głównie w latach 50-tych, a było wtedy, cóż, inaczej...

Jeden z tych niewielu zbiorów opowiadań, gdzie podoba się może nie wszystko, ale prawie wszystko, a ciężko znaleźć coś, co się nie podoba. Jeśli ktoś się boi Vonneguta, bo się nasłuchał tego i owego, może zacząć od "Małpiarni".

Jak dla mnie najlepszy zbiór opowiadań Vonneguta. O ile inne można sobie darować, jeśli nie jest się fanem i nie chce zgłębiać pokręconych ścieżek umysłu Autora, to tu mamy do czynienia z tzw. "wkładem w literaturę światową" ;-) Jest trochę S-F, ale ogólnie to dobra literatura dla każdego, jest i ten błysk, i polot, i żart. Choć dziś wielu pewnie uzna część opowiadań za...

7 lub 8. Niektóre opowiadania ok, niektóre mniej ok.

7 lub 8. Niektóre opowiadania ok, niektóre mniej ok.

Krótka forma wyraźnie służy Vonnegutowi. Wreszcie widać, że potrafi napisać coś innego, niż w kółko jedną i tę samą powieść i całkiem dobrze mu takie odmienne pisarstwo wychodzi!

Krótka forma wyraźnie służy Vonnegutowi. Wreszcie widać, że potrafi napisać coś innego, niż w kółko jedną i tę samą powieść i całkiem dobrze mu takie odmienne pisarstwo wychodzi!

harrison bergeron, witajcie w małpiarni i ciągle tylko jutro i jutro rodem z black mirror.

harrison bergeron, witajcie w małpiarni i ciągle tylko jutro i jutro rodem z black mirror.

Dawne czasy, ale pamiętam, że książka wywarła na mnie duże wrażenie.

Dawne czasy, ale pamiętam, że książka wywarła na mnie duże wrażenie.

Zbiór odpowiadań bardzo nierównych. Niektóre są po prostu, z przykrością trzeba to stwierdzić, bardzo słabe. Tylko kilka zapada w pamięć. Niemniej jednak kolejny już raz autor dowodzi, że jego wizja świata i przyszłości bardzo wyprzedzała swoje czasy. Kiedy czytam książki Vonneguta, mam wrażenie, że to nimi inspirowali się twórcy serialu Black Mirror. Dziwacznie, ku przestrodze, inteligentnie, z pomysłem.

Zbiór odpowiadań bardzo nierównych. Niektóre są po prostu, z przykrością trzeba to stwierdzić, bardzo słabe. Tylko kilka zapada w pamięć. Niemniej jednak kolejny już raz autor dowodzi, że jego wizja świata i przyszłości bardzo wyprzedzała swoje czasy. Kiedy czytam książki Vonneguta, mam wrażenie, że to nimi inspirowali się twórcy serialu Black Mirror. Dziwacznie, ku...

Teraz to chyba muszę przeprosić samą siebie jako czytelnika dzieł Vonneguta. Po przeczytaniu musiałam zastanowić się o czym ona była, a to niedobrze. Znaczy, że poziom zaciekawienia i uciechy z przeczytanej książki był niski. Niestety książka na jedno czytanie. Do tej pory pochłonęłam już kilka książek Kurta, a tu taki marazm.

Teraz to chyba muszę przeprosić samą siebie jako czytelnika dzieł Vonneguta. Po przeczytaniu musiałam zastanowić się o czym ona była, a to niedobrze. Znaczy, że poziom zaciekawienia i uciechy z przeczytanej książki był niski. Niestety książka na jedno czytanie. Do tej pory pochłonęłam już kilka książek Kurta, a tu taki marazm.