Chyba jestem już ciut za dużą kobietką, żeby docenić tę opowieść o czterech biednych pannicach i bogatym sąsiedzie. Przyznaję bez bicia, postanowiłam zapoznać się z książką Louisy May Alcott dlatego, że straszyła z mojej listy książek do przeczytania już od pewnego czasu.

Nie jestem jeszcze starym rupieciem, ale pogłębiająca się z wiekiem złośliwość sprawiła, że mój odbiór tej historii odbiega raczej od zamysłu autorki. Bo podejrzewam, że autorka tworząc tę książkę cele miała szczytne, tylko niekoniecznie jej wyszło. Albo może książka się zestarzała, a wtedy pewne metody wychowawcze i sytuacje były całkiem normalne.

Wiem, pewnie się czepiam, ale sztuczne umoralniające zabiegi działają mi na nerwy. Takich sytuacji w książce było sporo. Wymieniać ich nie ma sensu, zaznaczę tylko, że autorka w ramach swoich nauk uśmierciła niemowlę, nie robi się takich rzeczy w książkach dla małych dziewczynek! Takie zgrzyty przyćmiły resztę tej opowieści, która momentami bywała nawet zabawna w tym swoim wychowywaniu.

Na koniec dodam, że pozostaję w nieutulonym żalu, iż nie mam bogatego sąsiada, który mógłby mi przysłać pianino w zamian za kapcie! :) Albo ciotki, która wręczyłaby mi pierścionek w nagrodę za moje towarzystwo.

Chyba jestem już ciut za dużą kobietką, żeby docenić tę opowieść o czterech biednych pannicach i bogatym sąsiedzie. Przyznaję bez bicia, postanowiłam zapoznać się z książką Louisy May Alcott dlatego, że straszyła z mojej listy książek do przeczytania już od pewnego czasu.

Nie jestem jeszcze starym rupieciem, ale pogłębiająca się z wiekiem złośliwość sprawiła, że mój...