Jest to historia czterech sióstr, których ojciec bierze udział w wojnie secesyjnej, co zmusza dziewczynki do przedwczesnej dojrzałości.
Napisana jest słodkim, pełnym afektacji językiem. Bohaterki wyidealizowane do obrzydliwości, każda z sióstr obdarzona jest talentem, a jedyną wadą, to... no zostawmy to, kto by tam czepiał się szczegółów? Dziewczynki wobec siebie są nienaturalnie czułe i przyjaźnie nastawione, chociaż nie brakuje tu incydentów, które wydarzyły się tylko po to by jeszcze bardziej umocnić więzy rodzinne. Autorka przedstawia sielankowy lecz nie pozbawiony stereotypów obraz rodziny, a cała powieść ma charakter dydaktyczny, w ogóle czytając ma się wrażenie, jakby brało się udział w jakimś przydługim kazaniu. Nie brakuje tu też tanich chwytów poruszających prymitywne emocje, dość że oczy czasami znajdują się w bardzo mokrym miejscu. Ale co z tego? Co z tego, że powieść przewidywalna, przesłodzona, naiwna i chwilami postępowanie dziewczynek jest niedorzeczne, skoro powieść ta doskonale trafia w melancholijno-sentynentalno-jesienny nastrój i przynajmniej przez chwilę można znaleźć się w świecie gdzie miłość i przyjaźń, to wartości, a nie tylko słowo pozbawione znaczenia.

Jest to historia czterech sióstr, których ojciec bierze udział w wojnie secesyjnej, co zmusza dziewczynki do przedwczesnej dojrzałości.
Napisana jest słodkim, pełnym afektacji językiem. Bohaterki wyidealizowane do obrzydliwości, każda z sióstr obdarzona jest talentem, a jedyną wadą, to... no zostawmy to, kto by tam czepiał się szczegółów? Dziewczynki wobec siebie są...