Śmierć nadal zachowała to, co najlepsze. Wciąż nie rozumie delikatnych sugestii. Wciąż jest bardzo dosłowna i mówi zabawnie wielkimi literami. Styl Pratchetta również nie zmienił się: celne ironiczne pointy, zabawne współczesne porównania oraz ciekawa historia. To wszystko znów jest,a jednak w tej książce zupełnie nie mogłam się połapać. Historia Śmierci, który musi ustąpić ze stanowiska dla innej swojej wersji i stać się śmiertelnym była dla mnie zupełnie oderwana od perypetii zombi-profesoja Magicznego Uniwersytetu, któremu nie udało się umrzeć. Obie te wersje miały się zazębiać, ale niestety mieszały mi pojmowanie całości i bardzo często czułam się zagubiona przeskakiwaniem pomiędzy wątkami. Jednak gdy je rozdzieliłam znów mogłam się nimi cieszyć, więc może właściwie miały to być dwie osobne historie? Nawet jeśli nieco skonfudowana, polecam, bo styl nie zawodzi, a przecież po to wraca się do serii Pratchetta, prawda?

Śmierć nadal zachowała to, co najlepsze. Wciąż nie rozumie delikatnych sugestii. Wciąż jest bardzo dosłowna i mówi zabawnie wielkimi literami. Styl Pratchetta również nie zmienił się: celne ironiczne pointy, zabawne współczesne porównania oraz ciekawa historia. To wszystko znów jest,a jednak w tej książce zupełnie nie mogłam się połapać. Historia Śmierci, który musi ustąpić...