Z twórczością Tomasza Jastruna miałam sporo do czynienia, cudowna poezja, felietony, wypowiedzi z łam czasopism. Często ze słów, albo przerw pomiędzy nimi dało się wyczuć smutek i ból... Książka, którą miałam szansę przeczytać jest faktycznie osobistym przewodnikiem po depresji... Jednocześnie, jest też przewodnikiem dla innych chorych, dla ich rodzin, bliskich. Trudno tą publikację jednoznacznie ocenić, jednak to na pewno ważna wypowiedź zarówno dla chorych, jak i społeczeństwa, dla którego depresja staje się plagą. Tytuł jest na pewno też przekazem chorych. Autor w swój specyficzny, poetycki sposób obrazuje to co siedzi w duszy osób z depresją. To co w tej duszy siedzi, a o czym dowiecie się z tej książki, jest potwornie smutne, przerażające, sprawiające ból... Niestety tylko poznając te uczucia, próbując je sobie wyobrazić, możemy próbować zrozumieć ten świat często zamknięty, ciemny, zimny, daleki, mroczny. Depresja w naszej rodzinie jest obecna długo, choć diagnoza była postawiona trochę ponad dwa lata temu, najpierw u mojej córki, potem u mnie. Dziś, kiedy udało nam się trochę przynajmniej teraz podleczyć, wydaje mi się że nie ma nic gorszego niż moment kiedy ona nadchodzi, a świat wokół dla nas chorych przestaje istnieć. Takie książki pozwalają nie tylko nam odkryć że jest więcej chorych, takich jak my, innych, pozwalają tez naszym bliskim lepiej nas zrozumieć, a co za tym idzie lepiej nam pomóc. Polecam.

Z twórczością Tomasza Jastruna miałam sporo do czynienia, cudowna poezja, felietony, wypowiedzi z łam czasopism. Często ze słów, albo przerw pomiędzy nimi dało się wyczuć smutek i ból... Książka, którą miałam szansę przeczytać jest faktycznie osobistym przewodnikiem po depresji... Jednocześnie, jest też przewodnikiem dla innych chorych, dla ich rodzin, bliskich. Trudno tą...