J'onn J'onzz podzielony, czyli tekst o Martian Manhunter Vol.1 – The Epiphany (ze spojlerami).
Moja wiedza o postaci Marsjanina ograniczała się jedynie do krótkiej notki z Wikipedii i kilku wspomnień tej postaci z kreskówki Justice League. Wiedziałem, że J’onn jest z Marsa, i że jest swoistym połączeniem Beast Boy’a, Supermana i Profesora X z jedną jedyną słabością, jaką jest ogień. Mogłem więc podejść do nowej solowej serii o MM z New 52 bez żadnych uprzedzeń i bez bagażu wspomnień i wiedzy, identycznie jak zrobiłem to przy okazji odświeżonego Lobo. Bez obaw, to nie jest drugi Lobo…
Martian Manhunter istniał w uniwersum New 52 już od dawna, ale jego rola ograniczała się do bycia częścią jakieś drużyny, czy to Stormwatch, czy Justice League of America. Dopiero w lipcu ubiegłego roku Marsjanin doczekał się debiutu solowej serii, tworzonej przez Roba Williamsa i Eddy’ego Barrowsa.
Manhunter nie jest tym, kim się wydaje, a Marsjanie planują użyć go, by wypełnić rytuał magii krwi i ożywić Marsa przez uśmiercenie Ziemi. Nasz bohater jest tego świadom i celowo ginie, a raczej rozszczepia swoją jaźń i obdarza siebie samym licznych ludzi. Więc jest teraz kilka J’onnów, każdy z nich żyje w osobnym ciele i jest reprezentacją innego aspektu osobowości Marsjanina, jednocześnie będąc ludźmi z większym lub mniejszym bagażem wspomnień i cech personalnych, które J’onn sam zaprojektował i telekinetycznie zaaplikował… samemu sobie? Jakkolwiek zagmatwane się to wydaje, zabieg ten pozwala na śledzenie historii oczyma kilku naprawdę ciekawych postaci.
Mr. Biscuit to kosmita i wieczny dzieciak, który ma obsesję na punkcie słodyczy. Do stwora serdeczną dłoń wyciąga mała dziewczynka, a on odwdzięcza się byciem comic relief całej historii, a także metaforą ciepłej strony J’onna, która kocha ludzi. Złodziejka Pearl to taka arabska wersja Robin Hooda, która wie jak świat się ma i że pieniądze szejków pochodzą z cierpienia zwykłych ludzi. Mimo to w chwili próby murem stanie za ludzkością. Agent FBI Daryl to facet, który wykonuje swoją robotę, ale ma jej dość, reprezentując pewnie poczucie przykrego obowiązku J’onna. A Mould to po prostu zimny intelekt Marsjanina. Rozumiem, że takie rozszczepienie ma mi pokazać złożoność postaci J’onna; nasz kosmita zawsze balansuje na skraju dwóch światów, dowiaduje się, że został stworzony w jednym celu i nawet nie jest zwykłym Marsjaninem, a zaprojektowaną bronią biologiczną. W dodatku zdaje się kochać ludzkość, a jednocześnie z tyłu głowy ma obraz martwego Marsa, swojego domu. I gdybym miał podsumować o czym jest komiks, powiedziałbym, że właśnie o rozdarciu, z którymi część z nas musi walczyć każdego dnia. O maskach, które zakładamy w zależności od okazji, czy naszym prawdziwym „ja”, które chowamy w głebi duszy i z czasem sami nie wiemy czym ono jest. A może po prostu chodzi o kreatywną wymówkę apokalipsy Ziemi?
Jak by nie patrzeć, to jest na co patrzeć, bo komiks jest bardzo trafnie narysowany. Marsjanie w DC to wredne istoty, które potrafią zmieniać kształt, mieszać ludziom w głowach i w dodatku są obrzydliwe. Wszystko to pokazał Barrows, nie bojąc się pokazywać Marsjan w ich pierwotnej, przerażającej formie.
Tak więc wygląda pierwsze 6 zeszytów Martian Manhuntera z New 52. Lektura specyficzna, czasem za mocno idąca w jeden ton (mam wrażenie, że zeszyt piąty to jakiś laugh-fest, pigułka śmiechu zaserwowana przed apokaliptycznym szóstym),ale wciąż spójna i dobra. W dodatku zakończona w taki sposób, że od razu chce się więcej. Polecam.
PS. To już drugi raz, kiedy jeden z zeszytów reklamowany jest hasłem Główny Bohater vs Superman. Pierwszy raz był w przypadku Lobo. Oba przypadki to tanie chwyty. Tyle.

J'onn J'onzz podzielony, czyli tekst o Martian Manhunter Vol.1 – The Epiphany (ze spojlerami).
Moja wiedza o postaci Marsjanina ograniczała się jedynie do krótkiej notki z Wikipedii i kilku wspomnień tej postaci z kreskówki Justice League. Wiedziałem, że J’onn jest z Marsa, i że jest swoistym połączeniem Beast Boy’a, Supermana i Profesora X z jedną jedyną słabością, jaką...