Przykro mi to pisać, ale „Błękitny horyzont” mnie rozczarował. Nie zawierał niczego, czego nie spotkałabym w poprzednich tomach. Część obyczajowo- romansowa była tak naiwna, że nawet najmniej pojętne pensjonarki nie uwierzyłyby w takie historie. Portrety bohaterów zostały po prostu powielone, każdy był wypisz wymaluj jak poprzednik- syn, ojciec czy dziadek, tylko imiona się zmieniały. Kobiety też były swoimi kopiami, owszem różniły się wyglądem, ale cechy to już miały identyczne, żadnych wad, same zalety, do tego wszyscy zakochiwali się od pierwszego wejrzenia, dziewczyny z tego albo innego powodu, ale zawsze uciekały do swojego mężczyzny. Za pierwszym razem to może bawić, potem robi się nudne i irytuje. Oryginalne były tylko opisy bitew, tutaj autor pozwolił sobie na szczegółowe obrazy dość krwawych i brutalnych scen, niestety, ja w takich nie gustuję. Jedynym prawdziwym plusem książki były piękne opisy Afryki, ale tego z kolei było niewiele. Moim zdaniem „Błękitny horyzont” jako kolejna część sagi jest całkiem niepotrzebny i napisany tylko po to, aby wyciągnąć kasę od czytelników.

Przykro mi to pisać, ale „Błękitny horyzont” mnie rozczarował. Nie zawierał niczego, czego nie spotkałabym w poprzednich tomach. Część obyczajowo- romansowa była tak naiwna, że nawet najmniej pojętne pensjonarki nie uwierzyłyby w takie historie. Portrety bohaterów zostały po prostu powielone, każdy był wypisz wymaluj jak poprzednik- syn, ojciec czy dziadek, tylko imiona się...