Jest w stylu pisania Adama Przechrzty coś, co sprawia, że czytanie jego prozy jest dla mnie jak spacer ulubionym szlakiem, który prowadzi mnie do coraz to nowych miejsc, z których rozpościera się niezwykły widok. Jego elementy na pozór dziwne i zaskakujące tworzą jednak spójną całość, na którą tak dobrze mi się patrzy. Może słowa dobrane przez autora drgają z częstotliwością odpowiadającą moim falom mózgowym i dlatego ten miks historii i fantastyki tak bardzo mi odpowiada? A może to kwestia tego połączenia, bo Pilipiuka, mimo jego prawoskrętności też bardzo lubię? Tak naprawdę wcale nie muszę poznawać odpowiedzi na te pytania. Wystarczy mi, że zanurzając się w fabule opowieści Przechrzty, czuję, że wszystko jest tak, jak być powinno.

Akcja „Adepta” toczy się w Warszawie na początku XX wieku. Miasto, wciąż pod zaborem rosyjskim, musi poradzić sobie także z nadprzyrodzonym zjawiskiem – ogrodzona wysokim murem, zabezpieczona srebrnymi prętami Enklawa ma więcej tajemnic niż się alchemikom marzyło. Oprócz rozruchów politycznych, bohaterowie muszą zmierzyć się z magią i demonami. Ale takich trzech jak ich dwóch, to nie ma ani jednego: Olaf Arnoldowicz Rudnicki – warszawski aptekarz-alchemik i Aleksander Borysewicz Samarin – rosyjski wojskowy o zaskakujących pełnomocnictwach, stworzą duet, który w szybkim tempie robi sobie wrogów, na szczęście sprzymierzeńców też od czasu do czasu zdobywa.

Realia historyczne zaprawione elementami fantastycznymi, wartka akcja, niejednoznaczni bohaterowie, o których więcej nie wiemy niż wiemy i ciekawa intryga sprawiły, że prawie nie mogłam oderwać się od „Adepta”. Dobrze, że to dopiero pierwszy tom cyklu „Materia Prima”.

Myślałam, że już dawno wyrosłam z książek z obrazkami, ale ilustracje Przemysława Truścińskiego przykuwają wzrok i są doskonałym uzupełnieniem historii, którą szczerze polecam.

Jest w stylu pisania Adama Przechrzty coś, co sprawia, że czytanie jego prozy jest dla mnie jak spacer ulubionym szlakiem, który prowadzi mnie do coraz to nowych miejsc, z których rozpościera się niezwykły widok. Jego elementy na pozór dziwne i zaskakujące tworzą jednak spójną całość, na którą tak dobrze mi się patrzy. Może słowa dobrane przez autora drgają z...