Karl Ove nie szczędził Christensena w „Mojej walce”, zdumiewając się jego popularnością, więc mogłem podejrzewać, że starszy z Norwegów nie zostanie moim ulubionym pisarzem. Mimo że podszedłem do lektury bez żadnych uprzedzeń – okazało się, że podejrzenia byłyby słuszne.

Właściwie trudno mi powiedzieć, co nie zagrało. Książkę czytało mi się całkiem nieźle, akcentowanie historii premierami kolejnych albumów Beatlesów uważam za świetny pomysł, okazjonalne wtręty poetyckie i elementy realizmu magicznego były miłym dodatkiem. Poznanie realiów norweskiego życia na przełomie lat 60-tych i 70-tych, na tle światowych wydarzeń – nie do przecenienia.

A jednak... Nie przejąłem się jakoś szczególnie historią czterech chłopców, z których tylko pierwszoosobowy bohater wydawał się choć trochę wyrazisty: pozostałej trójki od początku do końca nie rozróżniałem, ich imiona nic mi nie mówiły, każdy był po prostu „jednym z kolegów”.

I taka to była książka. Do przeczytania, do zapomnienia. Czekam na kolejny tom „Mojej walki”.

Karl Ove nie szczędził Christensena w „Mojej walce”, zdumiewając się jego popularnością, więc mogłem podejrzewać, że starszy z Norwegów nie zostanie moim ulubionym pisarzem. Mimo że podszedłem do lektury bez żadnych uprzedzeń – okazało się, że podejrzenia byłyby słuszne.

Właściwie trudno mi powiedzieć, co nie zagrało. Książkę czytało mi się całkiem nieźle, akcentowanie...