Bardzo dobrze, siadaj. Dostateczny plus.
Ten stary szkolny żarcik idealnie oddaje moją ocenę dla najnowszej powieści Eki Kurniawan. Niby dobrze, poprawnie, ale poprzez przyjemność przebija się niedosyt. Nie o ilość stron chodzi, choć w porównaniu do "Piękno to bolesna rana" ta wypada skromniutko, ale o ubogie emocje towarzyszące lekturze.
Wydawałoby się, że oszczędnie opowiadana niby baśń dla dorosłych, pozbawiona literackich ozdobników, idealnie pasuje do prostoty samych bohaterów. Do opisu nędzy, straconych złudzeń i perspektyw, do prymitywnych emocji, które towarzyszą życiu pełnym boleści. Do rodziny obdartej z miłości i szacunku. Wreszcie, do wskazania wszystkich tropów, jakie doprowadziły do morderstwa. Wszystko ma w sobie zalążek olbrzymiego ładunku emocjonalnego, ale słowa nie bardzo z tym potrafiły poradzić. Szkoda, bo jest to historia ciekawa, zwłaszcza próba odniesienia do ludowych wierzeń, prymitywnych związków z dziką naturą i odkrywania zwierzęcej natury w samym człowieku. Świetnym pomysłem było odtworzenie jej od drugiej strony, poczynając od kulminacyjnego morderstwa by powoli cofać się w przeszłość głównych bohaterów tego zdarzenia. Pokazując splatające się ze sobą dzieje dwóch rodzin, Kurniawan kreśli przed czytelnikiem obraz ubogich warstw Indonezji, ich przemian społecznych i politycznych. Zaś na wpół mistyczne clou to wskazówka, że jak świat światem, człowiek zawsze będzie szukać usprawiedliwień dla własnej agresji.

Bardzo dobrze, siadaj. Dostateczny plus.
Ten stary szkolny żarcik idealnie oddaje moją ocenę dla najnowszej powieści Eki Kurniawan. Niby dobrze, poprawnie, ale poprzez przyjemność przebija się niedosyt. Nie o ilość stron chodzi, choć w porównaniu do "Piękno to bolesna rana" ta wypada skromniutko, ale o ubogie emocje towarzyszące lekturze.
Wydawałoby się, że oszczędnie...