„Oko Ewy” to pierwsza część cyklu Karin Fossum z Konradem Sejerem w roli głównej. Książka nie jest może wybitna, ale nie odbiera ochoty na przeczytanie kolejnych części, co w przypadku serii jest chyba najważniejsze.

Konrad Sejer jest nietypowym policjantem – nie ma koszmarów, nie jest alkoholikiem, ćpunem, świrem, ludzkim wrakiem, obsesjonatem, dziwakiem, typem aspołecznym – słowem: zupełnie nie wpisuje się w plejadę literackich kolegów po fachu. Przeciwnie – to ciepły człowiek, pełen empatii i zrozumienia dla bliźnich. Jest w stanie poszukać kombinezonu roboczego w dziecięcym rozmiarze dla chłopca – syna ofiary morderstwa, by trochę osłodzić mu żałosny żywot. Przy okazji ma konieczny w swoim fachu przenikliwy i błyskotliwy umysł.

Drugą osobą dramatu jest Ewa, którą z naszej polskiej perspektywy rozumiemy aż za dobrze: to samotna matka, artystka, której życie kręci się wokół sześcioletniej córki i wiecznych problemów z wypłacalnością. Trudno jej nie współczuć i nie sympatyzować z nią. Choć już od pierwszej sceny wiemy, że uwikłała się w coś niedobrego… No właśnie: od początku wiemy. Książka skonstruowana jest nieco inaczej, niż do tego przywykliśmy; gdzieś w 1/3 powieści wszystko w wątku kryminalnym jest już właściwie jasne (a przynajmniej można się wszystkiego domyślić): wtedy następuje długa retrospekcja z Ewą w roli głównej. To już historia ludzkich wyborów, czasami drogi na skróty, banalnego w gruncie rzeczy morderstwa, poruszająca także motyw zbrodni i kary oraz poczucia społecznej sprawiedliwości.

Książka jest krótka, czyta się ją szybko, jako się rzekło arcydziełem nie jest, ale stanowi udany początek serii.

„Oko Ewy” to pierwsza część cyklu Karin Fossum z Konradem Sejerem w roli głównej. Książka nie jest może wybitna, ale nie odbiera ochoty na przeczytanie kolejnych części, co w przypadku serii jest chyba najważniejsze.

Konrad Sejer jest nietypowym policjantem – nie ma koszmarów, nie jest alkoholikiem, ćpunem, świrem, ludzkim wrakiem, obsesjonatem, dziwakiem, typem...