Oliwier i Antonina, to bohaterowie książki Joanny Kmieć, którą wczoraj połknęłam w sposób prędki i przyjemnie niezobowiązujący. Ich przygoda rozpoczyna się dnia kiedy od deszczowego lata w Polsce ratuje ich podróż biznesowa mam do Szwecji. Szwecji, w której wbrew wszystkim oczekiwaniom jest słonecznie i przyjemnie ciepło. Oli jest bardzo podekscytowany nowym miejscem, biznesowym hotelem i atrakcjami, które czekają ich podczas tegorocznych wakacji. Jedyny szkopuł tkwi w wilgoci. Otóż pojawia się ona niespodziewanie, w miejscach, gdzie jej widok zupełnie pozbawiony jest logiki. Takimi jak winda, czy pluszowa maskotka. Podczas jednej z hotelowych wycieczek kuzynostwa mokra zagadka zostaje wytłumaczona. Dzieciaki dostają się na 13 piętro, które z powodu przesądów, którymi kierują się niektórzy właściciele noclegowni i ich goście, w większości hoteli jest po prostu wyłączone z użytku. Gdy winda się zacina, a pulpit ukazuje wcześniej nieobecny guzik z cyferkami jeden i trzy Oliwier już wie, że to nie może być przypadek. Wakacjowicze lądują w miejscu dziwnym, gdzie woda po kostki pokrywa cały korytarz, a drzwi do pokoi są zamknięte. Niedługo jednak okazuje się, że miejsce to zamieszkuje rodzina przesympatycznych trolli, które opowiadają dzieciom jak trafiły do tego niezwykle zwykłego miejsca, a z każdym słowem smutnej historii poziom wody wokół nich się podnosi. Nasi cudowni bohaterowie niewiele myśląc postanawiają pomóc nowo poznanym przyjaciołom i w jednej chwili zabierają się do pracy. Szkoda tylko, że nikt z dorosłych nie zdaje im się wierzyć. Trudno, muszą poradzić sobie sami!

Koniec z przybliżeniem fabuły, ale nie zapominajmy o tym, co tygryski, a w tym przypadku ja, lubią najbardziej, czyli sferze wizualnej książki. Te ilustracje! Minimalistyczne cudeńka, które we wspaniały, nienachalny sposób umilają lekturę. Podoba mi się ich kreska i forma zanikania kształtów. Zdradzę Wam też pewnego rodzaju sekret. Gotowi? Z doświadczenia, które dało mi przebywanie z dzieciakami mojego rodzeństwa i kuzynostwa wiem, że dzieci, które zaczynają czytać "prawdziwe książki", czyli chwytają za te nieco grubsze, które na stronie mają więcej niż dwa zdania cenią sobie ilość przeczytanych stron. Rozumiecie myk? Na początku przygody z książkami już nie dla maluchów dobrze jest zadbać też o to, by trochę ilustracji się pojawiło właśnie po to, by nasz mały czytelnik mógł się pochwalić, że przeczytał już 122 strony (sic!). Tak niewiele, a taka radocha! Gwarantuję!

Podsumowując: książkę serdecznie polecam wszystkim maluchom, które kochają przygody, niesamowite stwory i tajemnicze zagadki. Historia jest niebanalna, pełna humoru i takiego prawdziwego człowieczeństwa (nawet w stworach, które nazwałabym raczej "człekopodobnymi").

Oliwier i Antonina, to bohaterowie książki Joanny Kmieć, którą wczoraj połknęłam w sposób prędki i przyjemnie niezobowiązujący. Ich przygoda rozpoczyna się dnia kiedy od deszczowego lata w Polsce ratuje ich podróż biznesowa mam do Szwecji. Szwecji, w której wbrew wszystkim oczekiwaniom jest słonecznie i przyjemnie ciepło. Oli jest bardzo podekscytowany nowym miejscem,...