Muszę się chyba przyzwyczaić że książki Pani Gerritsen czyta się jednym tchem. Znowu bez marnowania czasu pomijamy wstęp i od samego początku znajdujemy się w oku cyklonu. Podoba mi się powrót do zabiegu z pierwszej książki tego cyklu, a mianowicie tych przerywników gdzie na chwilę mamy okazje bliżej poznać mordercę. W tym wypadku była to co prawda jego najnowsza zdobycz, ale wciąż takie przeskakiwanie między toczącym się śledztwem a kobietą która czeka na ratunek to świetne posunięcie. Wydawałoby się że to miejsce na oddech, ale nic mylnego - to tylko jeszcze większa dawka emocji.

Cieszyłem się gdy w ostatnim tomie Maura wreszcie awansowała na bohaterkę pierwszoplanową i cieszę się teraz gdy w ramach nadrabiana straconego czasu autorka poświęciła jej historii lwią część książki. Dowiadujemy się więcej o przeszłości Królowej Zmarłych, a tymczasem ciężarna Rizzoli przemyka gdzieś tam w tle wciąż wykonując swoją pracę. Podoba mi się też tempo w jakim Gerritsen powoli popycha ku sobie te dwie Panie. Nic na siłę, kroczek po kroczku, w zgodzie z ich charakterami. Niby nic się nie dzieje, a widać różnicę pomiędzy ich związkiem na przestrzeni dwóch tomów.

Zagadka sama w sobie okazała się dużo bardziej skomplikowana niż wydawało się na pierwszy rzut oka. Brawa dla autorki za wyprowadzenie mnie w pole kilka razy podczas czytania. Miałem kilka pomysłów, ale pod koniec wciąż nie byłem w stanie wszystkiego rozszyfrować. To się nazywa dobry kryminał :)

Muszę się chyba przyzwyczaić że książki Pani Gerritsen czyta się jednym tchem. Znowu bez marnowania czasu pomijamy wstęp i od samego początku znajdujemy się w oku cyklonu. Podoba mi się powrót do zabiegu z pierwszej książki tego cyklu, a mianowicie tych przerywników gdzie na chwilę mamy okazje bliżej poznać mordercę. W tym wypadku była to co prawda jego najnowsza zdobycz,...