Ponieważ lubię jeść, zdarza się, że niektóre książki porównuję do potraw. I okazuje się, że cykl o przygodach Fandorina to menu, w którym goszczą nie tylko dania o różnym smaku, ale i różnej klasy, niestety. Najmniej odpowiadał mi "Turecki gambit", który był jak średnio przeze mnie lubiana sałata - może i ładna z tą swoją soczystą zielenią i figlarnie gufrowanymi listkami, ale w gruncie rzeczy pozbawiona smaku i zjadliwa dopiero jako dodatek do czegoś bardziej wyrazistego.

Do czego przyrównałabym "Radcę stanu"? Ano do pianki z malinową masą, na delikatnym kruchym cieście. Czyli smaczne, lekkie, jedzone z przyjemnością i jeszcze cieszy oko. Rzeczywiście taka właśnie wydała mi się ta książka. Odniosłam wrażenie, że ta część przygód Erasta Piotrowicza napisana została z wyjątkową lekkością, akcja jest wciągająca, a zarazem klarowna, choć przecież nie naiwnie prosta. Podoba mi się sposób, w jaki Akunin traktuje swego głównego bohatera - jest w tym i subtelny, podszyty kpiną dowcip, i sympatia, nie ma tu miejsca na stawianie na piedestale i tworzenie spiżowego herosa carskiej "dochodzeniówki". A poza tym ten cudowny klimat XIX wieku, epoki, którą kocham w literaturze najbardziej! Palce lizać!

A teraz zerkam zdziwiona na okruszki na talerzyku - nawet nie wiem, kiedy zjadłam...

Ponieważ lubię jeść, zdarza się, że niektóre książki porównuję do potraw. I okazuje się, że cykl o przygodach Fandorina to menu, w którym goszczą nie tylko dania o różnym smaku, ale i różnej klasy, niestety. Najmniej odpowiadał mi "Turecki gambit", który był jak średnio przeze mnie lubiana sałata - może i ładna z tą swoją soczystą zielenią i figlarnie gufrowanymi listkami,...