A.:

„Wywierać na kogoś wpływ znaczy to samo, co obdarzać go swoją duszą. Człowiek taki nie posiada już wówczas własnych myśli. Nie pożerają go własne namiętności. Cnoty jego nie należą już do niego. Nawet jego grzechy, jeśli w ogóle grzechy istnieją, są zapożyczone od kogoś innego. Staje się on echem cudzej melodii, aktorem roli nie dla niego napisanej.”

Przed sobą widzisz portret. Uśmiecha się do Ciebie człowiek… Po chwili i na Twoich ustach pojawia się cień uśmiechu, ponieważ dostrzegasz, że to Twój portret. Rozkoszujesz się własnym widokiem. Jesteś młody, piękny. Chciałbyś zatrzymać ten czas i tę chwilę. Spoglądasz w lustro, a potem znów na portret i… Patrzysz nań z przerażeniem. Co się stało z uśmiechniętym człowiekiem? Gdzie się podział? Jego twarz wykrzywił grymas, którego wcześniej tam nie było. Przecież nie oszalałeś! To Twoje grzechy… To Twoja dusza… Każdego możesz oszukać, ale nie ten niezwykły portret. Któż z nas nie chciałby zatrzymać młodości? Spoglądać w lustro i każdego dnia widzieć siebie pięknym? Chyba każdemu z nam choć raz przyszła do głowy taka właśnie myśl – zatrzymać chwilę. Dorian Gray zatrzymał chwilę, przez lata się nie zmieniał. Był piękny, ale… Zawsze jest jakieś ‘ale’. Za próżność i egoizm trzeba zapłacić wysoką cenę. Niekiedy najwyższą. Pasja zamienia się w szaleństwo, a ono z kolei prowadzi do zguby i zagłady. Jednak nie ciała. Jego celem jest dusza… Jeden zepsuty owoc pośród innych - soczystych i nieskalanych.

Powieść Oscara Wilde’a zasługuje na najwyższe uznanie. W czasach współczesnych pisarzowi była uznawana za skandaliczną i obraźliwą. Dziś może już tak nie szokuje, ale ma w sobie owo magiczne ‘coś’, dzięki czemu zawsze będzie wzorem do naśladowania. Konstrukcja i język są tutaj wręcz mistrzowskie. Idealnie ukazany jest wpływ jednego człowieka na drugiego. Bardzo niezdrowy i zły wpływ. A jednak człowiek ulega właśnie takim pokusom, dzięki którym zaspokojone zostanie jego własne ego. Mamy tu również przedstawione elementy homoseksualizmu. Nie można zapominać, że sam Wilde był homoseksualistą i za to skazany na dwa lata ciężkich robót, gdyż miłość i pociąg do osób tej samej płci były traktowane w Wielkiej Brytanii jak przestępstwo… Później opuścił kraj pod przybranym nazwiskiem. Ale wracając do powieści - mamy tu wreszcie wspaniały obraz zepsutej ‘klasy próżniaczej’, gdzie nie brakuje bogactwa, przepychu, pięknych strojów i suto zastawionych stołów…

„Portret Doriana Graya” to jedna z tych powieści, które się wielbi. Ja dołączyłam do owego kręgu miłośników dzieła Wilde’a. A ze swojej strony każdemu, kto zapyta czy warto po nią sięgnąć, mogę powiedzieć jedno. Oderwać się od niej jest niezwykle trudno. Niebezpiecznie wciąga i zostaje w pamięci. Na długo…

--------------------------------------
D.:

„Książka nie może być moralna lub niemoralna. Jest tylko dobrze lub źle napisana.”

Ten cytat idealnie tyczy się prozy Wilde’a. Oczywiście jest to moje pierwsze spotkanie z tym autorem, chociaż te dwa zdania z pewnością oddają kluczową idee niniejszej lektury.

Głównym bohaterem jest Dorian Gray. Młody i zamożny mężczyzna o niezwykłej urodzie. Zakochał się w ubogiej aktorce oraz zaprzyjaźnił z lordem, który stopniowo ściągał go z moralnej ścieżki. Z pewnością jego najbardziej charakterystycznym atutem jest fakt, że od pewnego czasu się nie starzeje, a jego niedoskonałości i występki są utrwalane na zaklętym obrazie.
Muszę przyznać, że ta prawie półtorawieczna pozycja jest nadal aktualna i nie straciła terminu ważności, co wśród zabytków jest niezwykle rzadkim zjawiskiem. Rozterki emocjonalne w świecie zdominowanym przez Internet są równie powszednie co w XIX wiecznym Londynie. Coraz więcej napotykamy takich ludzi jak Dorian Gray – zdeprawowanych przez otoczenie i filozofie. Mimo akcentów paranormalnych dzieło Oscara Wilde’a jest powieścią czysto psychologiczną. Dorian Gray jest jak greckie bóstwo: piękny fizycznie, słaby duchowo i rozchwiany emocjonalnie. Łatwo się z nim utożsamić i przyswoić fakt, że nawet z pozoru tak doskonała istota zmaga się z dylematami, które towarzyszą nam na porządku dziennym. Każdy z nas ma taki portret, który nam wytyka nasze niedoskonałości i podobnie jak bohater ukrywamy go przed otoczeniem.

Jak w każdej literaturze romantycznej mamy tu również mentora, który uatrakcyjnia nam lekturę. Wątek miłosny mimo iż skromny, poprzez swój tragizm głębiej ryje się w naszej pamięci niż przesłodzone namiętności ze współczesnych harlekinów. Podsumowując, Portret Doriana Graya jest dobrze napisaną i niemoralną lekturą (albo moralną, zależy od punktu widzenia) wartą analizy.

A.:

„Wywierać na kogoś wpływ znaczy to samo, co obdarzać go swoją duszą. Człowiek taki nie posiada już wówczas własnych myśli. Nie pożerają go własne namiętności. Cnoty jego nie należą już do niego. Nawet jego grzechy, jeśli w ogóle grzechy istnieją, są zapożyczone od kogoś innego. Staje się on echem cudzej melodii, aktorem roli nie dla niego napisanej.”

Przed sobą...