Jan Trzaska, młody warszawski ksiądz - intelektualista zostaje "zesłany" na śląską prowincję do podgliwickiej wsi Drobczyce. Tutejsi ludzie z ich językiem i mentalnością są mu kompletnie obcy, mimo to stara się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki wikarego. Pewnego dnia ukazuje mu się Jezus...

Podoba mi się styl pisania Twardocha - jasny, dość prosty (ale nie prostacki!), przy tym nie pozbawiony poetyckości i ciekawych metafor. Urzeka już początek książki, gdy dostajemy opis budzących się do życia Drobczyc, niezwykle sugestywny i nastrojowy. Bohaterowie mówią często w gwarze śląskiej, która - w wersji pisanej jest kompletnie niezrozumiała, na szczęście autor dodaje na bieżąco w nawiasach tłumaczenie.
Mamy tu nieco metafizyki (nawet więcej niż nieco), jednak innego rodzaju niż np. u Olgi Tokarczuk; kilka nawiązań do śląskich legend i historii. Dla mnie, jako że mieszkam w regionie graniczącym ze Śląskiem, tematyka ta nie jest nieznanym lądem. Mimo to lektura była pouczająca i chwilami zaskakująca.
Jeżeli kogoś ciekawi czas akcji, to, jak wykoncypowałam, będzie gdzieś kilka lat po roku 2000. Mamy na początku opis floty samochodowej mieszkańców Drobczyc, a więc lanosy, polonezy i golfy, mamy komórki i internet, więc będzie to najwyżej 2005 rok, jak mi się wydaje. Potem lanosy już się rozsypały. :)

Po książkę Stefana Twardocha sięgnęłam, zachęcona ciekawym wywiadem z tym pisarzem, który zamieściło niedawno LC. Nie rozczarowałam się "Epifanią", czas więc na kolejne książki autora. Dziękuję redakcji za podsunięcie mi interesującego i zdolnego twórcy. :)

Jan Trzaska, młody warszawski ksiądz - intelektualista zostaje "zesłany" na śląską prowincję do podgliwickiej wsi Drobczyce. Tutejsi ludzie z ich językiem i mentalnością są mu kompletnie obcy, mimo to stara się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki wikarego. Pewnego dnia ukazuje mu się Jezus...

Podoba mi się styl pisania Twardocha - jasny, dość prosty (ale nie...