Powróćmy jeszcze raz do pierwszych słów książki.
" Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To."
I przyznajmy się szczerze, ile z nas wysłało język na krótki spacer po podniebieniu? Już od tych pierwszych słów przepadłam w otchłań świata, który kręci się wokół Lolity. I nie potrafię jasno sprecyzować swoich odczuć co do dzieła Nabokova. Kunszt literacki, którego popis śledzimy przez całą podróż przez świat H. i Lo nie ulega wątpliwościom. Podążanie śladami podróżującej przez Stany pary jest czystą przyjemnością; wędrówką po plastycznie ukazanych krajobrazach, odczuwaniem ciężaru przemoczonego ubrania na udręczonych drogą barkach czy chwilą niepewności, po której następuje gwałtowne rozłamanie i zwrot wydarzeń, którego nie jesteśmy nijak w stanie przewidzieć. Czemu więc nie mogę powiedzieć, że "Lolita" jest po prostu dziełem idealnym, którego lektura przynosi jedynie przyjemność w najczystszej postaci? Byłoby tak, gdyby nie towarzyszący przez cały czas niepokój, odbijający się rykoszetem w tyle głowy. To nie tylko niepokój; to także niesmak i pewien rodzaj obrzydzenia, który odczuwa się śledząc dokładnie myśli pedofila obserwującego swoją ofiarę. Śledzimy nimfetkę i jej ruchy; śledzimy w umyśle jej mleczną skórę, budujemy perfekcyjny obraz dziewczynki-rusałki wśród rozkosznych ogrodów, spowitej w białe szaty, zachwycamy się grą promieni zachodzącego słońca w kosmykach jej włosów. I nagle - nie wiadomo skąd - w ramy tego cudownego obrazka wkrada się nam brutalność, która wyrażona subtelnymi słowy sieje destrukcję wśród pierwotnej sielanki. Nagle widzimy rozkoszną dziewczynkę nie jako obiekt pieszczot dla oka, ale jako seksualny obiekt zachwytu.
Wspólnie z Lo przechodzimy burzliwie przez rozmaite stadia jej rozwoju, nie widząc jednak drastycznych zmian w podejściu do swojego ukochanego. Syndrom sztokholmski? Brak odwagi, który pojawia się gdzieś wśród bezczelności i ogólnego wyrachowania Lolity?
Tego nie wiem. Wiem, że nieważne jakie mam odczucia co do ogólnego wątku, jest to książka napisana w tak niesamowity sposób, że wybaczam Nabokovi każdy umieszczony w tej książce niesmaczny wątek.

Powróćmy jeszcze raz do pierwszych słów książki.
" Lolito, światłości mojego życia, ogniu moich lędźwi. Grzechu mój, moja duszo. Lo-li-to: koniuszek języka robi trzy kroki po podniebieniu, przy trzecim stuka w zęby. Lo. Li. To."
I przyznajmy się szczerze, ile z nas wysłało język na krótki spacer po podniebieniu? Już od tych pierwszych słów przepadłam w otchłań świata, który...