Rzadko oceniam książki na 10 gwiazdek, "KINtop" zdecydowanie na taką ocenę zasługuje. Jest to zbiór artykułów poświęconych różnym zagadnieniom wczesnego kina. Dla wielu czytelników książka ta może być dużym odkryciem, gdyż próbuje zmienić sposób postrzegania pierwszych filmów.

W wielu dotychczasowych publikacjach twórczość filmowa z przełomu XIX i XX wieku traktowana jest jako niedoskonały eksperyment, z którego wykrystalizowało się kino w kształcie, jaki znamy dzisiaj. Autorzy tekstów zawartych w zbiorze przekonują, że wczesne kino miało swoją specyfikę i nie było oderwane od całokształtu ówczesnej kultury popularnej (projekcje latarni magicznych, zabawki optyczne, wodewile i rewie, objazdowe jarmarki itp.). Zaprezentowano tu świeże spojrzenie na ten okres w historii kina.

Antologia ta pozwala zmienić stereotypowe wyobrażenie o wczesnych filmach, np. o tym, że były wyłącznie czarno-białe, czy że wczesne kino było pozbawione dźwięku. Warto sięgnąć po tę książkę, jest świeża, interesująca i dobrze napisana.

Rzadko oceniam książki na 10 gwiazdek, "KINtop" zdecydowanie na taką ocenę zasługuje. Jest to zbiór artykułów poświęconych różnym zagadnieniom wczesnego kina. Dla wielu czytelników książka ta może być dużym odkryciem, gdyż próbuje zmienić sposób postrzegania pierwszych filmów.

W wielu dotychczasowych publikacjach twórczość filmowa z przełomu XIX i XX wieku traktowana jest...

Wiecie, jakie książki lubię najbardziej? Takie, które pokazują zupełnie, zupełnie inny punkt widzenia na dane zagadnienie i naprawdę rozszerzają wiedzę, a dokładnie taki jest pierwszy tom antologii tekstów z magazynu KINtop.

W polskim filmoznawstwie przyjęło się traktowanie kina niemego, zwłaszcza tego sprzed I wojny światowej, jako raczkującej, prymitywnej i cokolwiek niewydarzonej zapowiedzi klasycznego modelu kina stylu zerowego. Nie ma w tym nic błędnego o tyle, że przez wiele lat taki właśnie model historii kina dominował w kulturoznawstwie. Zmieniła to dopiero konferencja w Brighton w 1978 roku. O tym, że w polskiej myśli kino- i filmoznawczej wciąż pokutuje "stary model" świadczy wyraźnie wydana stosunkowo niedawno praca zbiorowa "Kino nieme", raczej powtarzająca frazesy i powielająca schematy niż wprowadzająca realną zmianę - dodajmy, "na Zachodzie" obecną od lat przeszło trzydziestu.

Tę zmianę ma szanse wprowadzić właśnie antologia KINtopu. Ma również szanse uzupełnić lukę w polskiej literaturze fachowej, która zajmuje się zagadnieniem kina niemego.
I ma szansę zrobić to z klasą, bo książka jest, co tu dużo mówić, fenomenalna.

Przede wszystkim - punktem wyjścia nie jest tu kino hollywoodzkie, klasyczne i styl zerowy, tylko zjawiska wieku XIX, zafascynowanego ruchem i fotografią, w którym kultura oglądania projekcji ruchomych obrazów (latarni magicznych, fotoplastykonów i wszelkiej maści zabawek optycznych) była niezwykle żywa. Od omówienia tych zjawisk rozpoczyna się antologia, a dalej jest tylko lepiej.
Jak to się stało, że kino stało się kinem? Co sprawiło, że filmy stawały się coraz dłuższe? Czy rzeczywiście kino czerpało z teatru tak bezkrytycznie, jak przywykło się myśleć? czy widzowie rzeczywiście byli tak naiwni, żeby uciekać przed pociągiem wjeżdżającym na stację w Ciotat? I wreszcie - czy rzeczywiście wczesne kino musiało doprowadzić do powstania kina, jakie znamy obecnie?

Pozycja obowiązkowa nie tylko dla miłośników ruchomych fotografii i niemej muzy, ale dla wszystkich filmoznawców. Bez dyskusji.

Wiecie, jakie książki lubię najbardziej? Takie, które pokazują zupełnie, zupełnie inny punkt widzenia na dane zagadnienie i naprawdę rozszerzają wiedzę, a dokładnie taki jest pierwszy tom antologii tekstów z magazynu KINtop.

W polskim filmoznawstwie przyjęło się traktowanie kina niemego, zwłaszcza tego sprzed I wojny światowej, jako raczkującej, prymitywnej i cokolwiek...