"Perelandra" jest drugą częścią Trylogii Kosmicznej C. S. Lewisa. Będąc pod wrażeniem pierwszej książki tej serii, czyli "Z milczącej planety", sięgnęłam po kolejny tom. Niestety odpadłam po jakichś pięciu rozdziałach. Druga część trylogii wydała mi się tak nachalnie nabożna i biblijna, że odechciało mi się wizyt na Wenus i książka wylądowała na półce. Jezusy i Bogowie Ojcowie skutecznie odebrali mi chęć delektowania się fantastycznymi światami Lewisa.

Potem doszłam do wniosku, że w sumie mitologia chrześcijańska to taka sama mitologia jak każda inna i nie ma co się zniechęcać. Skoro można tworzyć powieści o greckich bogach, bo przeciez takie były, to w sumie czemu nie o Jezusach i Bogach Ojcach? Różnica żadna, a symbole w obu przypadkach bardzo uniwersalne.

I muszę przyznać, że jestem szczęsliwa, że nie dałam sie zniechęcić. Opowieść jest fascynująca. Głównym tematem jest rozebrany na części pierwsze i obejrzany pod lupą proces namawiania kogoś do złamania tabu. Szczególnie, że to tabu wydaje się zasadniczo pozbawione sensu.

Oczarowała mnie postać Zielonej Pani. Lewis stworzył postać, która nie zna zła, żyje w doskonałej harmonii ze światem, a przy tym nie jest, jak możnaby się spodziewać, nudna i płaska. Zielona Pani jest ciekawa świata, inteligentna i skłonna do dyskusji.
Utkwiła mi w pamięci scena, kiedy główny bohater, Ransom, mówi jej, że przybył w pokoju, a ona pyta czym jest pokój. Dla istoty nie znającej wojen, pokój jest pojęciem zupełnie obcym. Pani zdaje sobie sprawę, że świat Ransoma nie mieści się w jej kategoriach rozumowania. Mimo to chętnie dyskutuje z przybyszem i chce się dowiedzieć jak najwięcej.
Gdy z kolei mityczny kusiciel, czyli Weston, prowokuje ją do zazdrości mówiąc, że w jego świecie są kobiety dużo piękniejsze od niej, ta reaguje entuzjazmem i mówi, że bardzo chciałaby je zobaczyć i poznać. Tam gdzie u człowieka pojawiłyby się strach i chęć rywalizacji, u niej pojawia się zachyt i ciekawość.

Lewis stworzył w Perelandrze najbardziej przerażający obraz diabła, z jakim się spotkałam. Lewisowski szatan nie jest paskudnym potworem, który ma rogi, kopyta, śmierdzi siarką i kłuje grzeszników widłami. Jest spokojny, inteligentny, rozmowny, a zarazem tchnie jakąś przenikliwą, mroczną pustką. Jego aura jest tak przytłaczająca i nieuchwytna jak atmosfera najgorszego koszmaru. Scena, kiedy Weston bez końca powtarza nazwisko Ransoma jest kompletnie absurdalna, a przy tym tak koszmarna, ze nie chciałabym jej przeczytać drugi raz.

Planeta wraz z jej krajobrazami i zwierzętami została odmalowana przepięknie. Ciekawe jest, że na planecie oprócz ludzi żyły nie tylko zwierzęta - zwierzęta, ale też inne istoty, stanowiące coś pomiędzy zwierzętami i ludźmi, a może raczej coś obok. Mam tu na myśli wodne stwory stanowiące coś w rodzaju połączenia ryb i ludzi (ale spokojnie, nie ma tam Arielek czeszących się widelcem). Pod koniec książki, kiedy Ransom wędruje przez podziemne światy pojawiają się wątki ocierające się o pogańskie. Pod ziemią żyją bowiem jeszcze inne, dostojne istoty, władające głębszymi poziomami planety.
Na koniec wyraźnie jest zaznaczone, że niektóre zwierzęta będą ewoluować w kierunku rozumnych hnau, co bardzo mi się spodobało. Podobnie jak całe przesłanie książki, że istotą świata jest rozwój, a nie trwanie.

Reasumując - "Perelandra" to szalenie barwna i wciągająca lektura. Jeśli ktoś lubi sci-fi z zacięciem filozoficznym i etycznym to gorąco polecam.

"Perelandra" jest drugą częścią Trylogii Kosmicznej C. S. Lewisa. Będąc pod wrażeniem pierwszej książki tej serii, czyli "Z milczącej planety", sięgnęłam po kolejny tom. Niestety odpadłam po jakichś pięciu rozdziałach. Druga część trylogii wydała mi się tak nachalnie nabożna i biblijna, że odechciało mi się wizyt na Wenus i książka wylądowała na półce. Jezusy i Bogowie...

Jest kilka dobrych fragmentów, ale trochę za dużo rozmemłania. Korektor też się znudził, bo tylu literówek ile jest na odtatnich parudziesięciu stronach nie widziałem nigdy ;).

Jest kilka dobrych fragmentów, ale trochę za dużo rozmemłania. Korektor też się znudził, bo tylu literówek ile jest na odtatnich parudziesięciu stronach nie widziałem nigdy ;).

Zachęcona pierwszym tomem opowieści sięgnęłam po drugi, a tu takie rozczarowanie, a wręcz niesmak. Nachalna ewangelizacja, prymitywne moralizatorstwo, nieuzasadnione ciągnące się opisy szczegółów wyimaginowanej planety. Trzeciej części nie będę czytała.

Zachęcona pierwszym tomem opowieści sięgnęłam po drugi, a tu takie rozczarowanie, a wręcz niesmak. Nachalna ewangelizacja, prymitywne moralizatorstwo, nieuzasadnione ciągnące się opisy szczegółów wyimaginowanej planety. Trzeciej części nie będę czytała.

Za dużo zbędnych opisów, których nie sposób spamiętać. Przeciętna

Za dużo zbędnych opisów, których nie sposób spamiętać. Przeciętna

Przy kolejnej lekturze podobała mi się bardziej, niż się spodziewałam. Jest to książka ze znacznie wyrazistszym zacięciem filozoficznym i teologicznym niż "Z milczącej planety", co nie każdemu musi przypaść do gustu - łatwo można tu odnaleźć myśli z innych tekstów Lewisa, wyrażone jeszcze wyraziściej w "Podziale ostatecznym", a w sposób bardziej zawoalowany w "Siostrzeńcu czarodzieja" i "Ostatniej bitwie" (z dwiema ostatnimi książkami "Perelandrę" łączy także obecność motywów eschatologicznych i sposób przedstawienia zwierząt). Plus oczywiście koncepcja kosmosu oparta na średniowiecznym obrazie świata.
Opisy Wenus są tak zachwycające, że chce się wierzyć w istnienie takiej planety. I prawie się wierzy, bo Lewis do mistrzostwa opanował sztukę stendhalowskich "petits faits vrais", które sprowadzają opisywane wydarzenia do jednostkowego, bliskiego czytelnikowi doświadczenia. Najsłabiej wypada chyba opis kuszenia, za to sposób ukazania diabła i aniołów należy do najlepszych, z jakimi się spotkałam w literaturze.

Przy kolejnej lekturze podobała mi się bardziej, niż się spodziewałam. Jest to książka ze znacznie wyrazistszym zacięciem filozoficznym i teologicznym niż "Z milczącej planety", co nie każdemu musi przypaść do gustu - łatwo można tu odnaleźć myśli z innych tekstów Lewisa, wyrażone jeszcze wyraziściej w "Podziale ostatecznym", a w sposób bardziej zawoalowany w "Siostrzeńcu...

Druga część trylogii kosmicznej, tym razem podróż na Wenus i kuszenie niewinności... „Perelandra” powstała w czasie Drugiej Wojny Światowej (pierwsze wydanie w 1943 r.),a więc w czasie powszechnego kryzysu moralności, wiary, etyki i desperackiego poszukiwania sensu życia wobec wojennego szaleństwa i okrucieństw (może dlatego autor zawarł tu teorię, że Ziemia jest okupowana przez ziemskie eldile, które prowadzą „wojnę zarówno z nami ludźmi, jak i z „kosmicznymi” eldilami z Głębin Niebios”).

Lewis już wcześniej zaangażował się w aspekty wiary biorąc udział w dyskusjach w Oksfordzkim klubie „Sokrates” (co było istotnym zwrotem w jego poglądach po młodzieńczym ateizmie i fascynacją okultyzmem),przyjaźnił się również z Tolkienem i stąd, jak można przypuszczać, pomysł połączenia fantastyki z filozoficznymi aspektami wiary.
Niewątpliwie stworzył ciekawy i precyzyjnie opisany świat: ruchome wyspy z galaretowatej substancji odkształcające się na falach i pulsujące razem z nimi, złociste niebo, ciemniejące błękity wysp, niebieskie i fioletowe mgły, „barwy złota, ultramaryny, purpury, gumiguty, pomarańczy , fioletu” - co w sumie dawało „apokaliptyczną orgię barw”. W tym wszystkim naga, zielona Bogini podróżująca wśród fal na srebrnych rybach i małe przyjacielskie smoki. Wszystko to jednak szybko ginie w obliczu przyporządkowania akcji filozoficznym wywodom na temat wiary i moralności.
Dla miłośników sf aspekt biblijno-moralny raczej zbędny, dla pasjonatów religijnych prawd – piękno wenusjańskiego raju też nie koniecznie bezwarunkowe. Dwa motywy, które nie czują się zbyt dobrze razem, połączone pasją nawróconego ateisty pragnącego z naukową dokładnością ratować błądzących we mgle niewiary...
Miłe, ale nie czuję się zagubiona, natomiast doceniam fantazję i piękno wykreowanego świata.

Druga część trylogii kosmicznej, tym razem podróż na Wenus i kuszenie niewinności... „Perelandra” powstała w czasie Drugiej Wojny Światowej (pierwsze wydanie w 1943 r.),a więc w czasie powszechnego kryzysu moralności, wiary, etyki i desperackiego poszukiwania sensu życia wobec wojennego szaleństwa i okrucieństw (może dlatego autor zawarł tu teorię, że Ziemia jest okupowana...

Sięgnąłem zachęcony pierwszą częścią. Niestety, ta książka jest kiepską próbą napisania Biblii dla dzieci w formie fantasy (nie chcę obrażać gatunku science fiction zaliczając do niego tę książkę).

Nachalny przekaz, brak wartości literackiej, przeciętny pomysł. Ledwo dobrnąłem do końca i nie sięgnąłem już po kolejną część trylogii.

Sięgnąłem zachęcony pierwszą częścią. Niestety, ta książka jest kiepską próbą napisania Biblii dla dzieci w formie fantasy (nie chcę obrażać gatunku science fiction zaliczając do niego tę książkę).

Nachalny przekaz, brak wartości literackiej, przeciętny pomysł. Ledwo dobrnąłem do końca i nie sięgnąłem już po kolejną część trylogii.

Bardziej przypadła mi do gustu niż pierwsza część Trylogii Kosmicznej, czyli "Z milczącej planety". Jest trochę więcej historii, fabuły w gąszczu filozoficznego przełożenia chrześcijaństwa na międzyplanetarną fantastykę, jednak momentami nad ten płaszczyk nie da się nawet wybić i nie wiadomo, czy czyta się kolejną z jego książek w stylu "Chrześcijaństwo po prostu" czy to jednak ma być fantasy w stylu jednej z narnijskich przygód.

Ostatnią część trylogii jednak odkładam na "kilka książek później", bo od tego stylu troszkę trzeba odpocząć. Pomimo że warto oczywiście się zapoznać z tym dziełem, szczególnie jeśli inne pozycje z Lewisa ciekawiły, to połknięcia "naraz" Trylogii Kosmicznej nie jestem chyba w sobie w stanie wyobrazić.

A jak ktoś dał radę to szacunek :)

Bardziej przypadła mi do gustu niż pierwsza część Trylogii Kosmicznej, czyli "Z milczącej planety". Jest trochę więcej historii, fabuły w gąszczu filozoficznego przełożenia chrześcijaństwa na międzyplanetarną fantastykę, jednak momentami nad ten płaszczyk nie da się nawet wybić i nie wiadomo, czy czyta się kolejną z jego książek w stylu "Chrześcijaństwo po prostu" czy...

Potworność! Przypominało mi to Nad Niemnem skrzyżowane z Podróżą do wnętrza ziemi, Guliwerem, Żywotem człowieka poczciwego i kazaniem w Kościele w jednym. Naprawdę po wspaniałej części pierwszej myślałam, że czeka mnie prawdziwa uczta a tutaj zawód. Jak dla mnie to było bardzo mało sfowe, na na dodatek potwornie już wymamlane, przemielone i przeżute. Naprawdę rozumiem, że autor chciał nam pokazać co by było gdyby i jak bardzo może być inaczej ale zbyt to proste i wyłożone jak krowie na rowie. Dodatkowo się dłużyło jak cholera! Stanowczy byłoby z tego niezłe opowiadanie ale taka długa powieść to już nie koniecznie..teraz się obawiam czego się spodziewać po części trzeciej.

Potworność! Przypominało mi to Nad Niemnem skrzyżowane z Podróżą do wnętrza ziemi, Guliwerem, Żywotem człowieka poczciwego i kazaniem w Kościele w jednym. Naprawdę po wspaniałej części pierwszej myślałam, że czeka mnie prawdziwa uczta a tutaj zawód. Jak dla mnie to było bardzo mało sfowe, na na dodatek potwornie już wymamlane, przemielone i przeżute. Naprawdę rozumiem, że...

Kolejna część Trylogii Kosmicznej pokazuje młody świat - Perelandrę - i jej nieskażonych grzechem mieszkańców. Szczęście otaczające tych ludzi zakłóca przybycie kusiciela. Los Perelandry znajduje się w rękach Ransoma, który znając historię Ziemi wie, czym skończy się posłuchanie przybysza. Książka to przejmujący obraz świata, który nie upadł pozostawszy Rajem.

Kolejna część Trylogii Kosmicznej pokazuje młody świat - Perelandrę - i jej nieskażonych grzechem mieszkańców. Szczęście otaczające tych ludzi zakłóca przybycie kusiciela. Los Perelandry znajduje się w rękach Ransoma, który znając historię Ziemi wie, czym skończy się posłuchanie przybysza. Książka to przejmujący obraz świata, który nie upadł pozostawszy Rajem.