Wspaniała książka zasłużenie uhonorowana Nagrodą Pulitzera.
Szczegółowy opis nędzy, w jakiej przyszło żyć rodzinie głównego bohatera przytłacza, sprawia, że niejednokrotnie w oku czytelnika kręci się łza, niekiedy nawet wzbudza niedowierzanie. Czasem ciężko po prostu uwierzyć, że w kraju, który nazywany jest obecnie zieloną wyspą, celtyckim tygrysem i podawany jest wszem i wobec za wzór do naśladowania dla takich ubogich europejskich krewnych jak Polska, raptem kilkadziesiąt lat temu dzieci umierały z niedożywienia, żebrały o obierki z jabłek, czy wylizywały gazetę, którą owinięta była ryba. Głód, chłód, wilgoć i wieczna, nieustająca bieda- oto dzieciństwo Franka McCourt. Autor już w drugim zdaniu swej książki zastanawia się, jak mu się to wszystko w ogóle udało przeżyć. Nie ukrywam, że ja też nad tym dumam....
Naprawdę żałuję, że powieść nie jest wytworem fantazji i opisuje wydarzenia prawdziwe, bo to oznacza, że tysiące dzieciaków wychowywało się w koszmarnych warunkach. O ile oczywiście w ogóle dane im było przeżyć....
Co jednak jest najbardziej zaskakujące, młody Frank nie idzie w ślady ojca alkoholika, nie stacza się po równi pochyłej (choć Bóg mi świadkiem, że zupełnie nie byłabym tym zdziwiona), lecz obiera sobie cel, do którego dąży za wszelką cenę. Z humorem i pogodą ducha.
Książka skłania ku refleksji i każdemu malkontentowi niezadowolonemu z braku najnowszego elektronicznego gadżetu, ciucha, czy markowej torebki powinna skutecznie zamknąć usta. Wszystkie tego typu biadolenia i narzekania po prostu bledną w porównaniu z niedostatkiem, jakie opisano w "Prochach Angeli"...

Wspaniała książka zasłużenie uhonorowana Nagrodą Pulitzera.
Szczegółowy opis nędzy, w jakiej przyszło żyć rodzinie głównego bohatera przytłacza, sprawia, że niejednokrotnie w oku czytelnika kręci się łza, niekiedy nawet wzbudza niedowierzanie. Czasem ciężko po prostu uwierzyć, że w kraju, który nazywany jest obecnie zieloną wyspą, celtyckim tygrysem i podawany jest wszem i...