Dojrzale wypowiedziane słowo "jestem" wystukuje rytm tej poezji. Bardzo świadomie odczuwane pojęcie istnienia nadaje sens tym wersom. Zdanie "mam świadomość tego, że żyję" daje impet liryce, która mi ostatnio umilała czas. Walt Whitman przenika przez życie i śmierć i cieszy się z tego co swojskie i obce. Dzięki niemu poszybowałem ponad przyziemnościami tego świata a pomimo tego, dawno nie odczuwałem takiej bliskości prawdziwego życia. Z ogarniającego mnie panteizmu przebija jedność. Tu nie ma chaosu i nawet śmierć nie jest w stanie doprowadzić do niczego innego, poza błogością. Whitman woła: odrzućmy zawstydzenie własnymi ciałami, niech staną się one bramami naszych dusz. Piękne i odważne to słowa a najważniejsze jest to, że w nie uwierzyłem.

"Któż bowiem mógłby pójść za mną?
Któż mógłby kandydować do moich uczuć?"

Takimi słowami zapytuje mnie amerykański poeta w swoim wierszu "Kimkolwiek jesteś...". Pod wpływem impulsu chętnie bym potwierdził, że to ja mu dotrzymam towarzystwa w każdej chwili, podczas której promieniuje umiłowaniem wolności i radości. Warto tak myśleć, bo ten poeta abolicjonista wielokrotnie ukazywał ludziom swoje poglądy na temat równouprawnienia. Dla niego nie miały znaczenia płeć i rasa. Dla Whitmana ważniejsze było odkrywanie niezmierzonej przestrzeni i czasu. Szczególnie upodobał sobie to zajęcie, leżąc w wysokiej trawie i uśmiechając się do wszystkiego, co żyje wokół niego.

"Wszystko oddaje się ziemi i niebu, nic nie znika,
A umrzeć to co innego, niż ktoś wyobraził sobie - to
coś szczęśliwszego"

Wielkim szacunkiem obdarzam twórcę tego zdania. Z ogromną atencją podchodzę do kogoś, kto w nieprzerwanym cyklu narodzin i śmierci zobaczył pełne logiki postępowanie natury. Poezja Whitmana brzmi jak panteistyczne hymny pochwalne na cześć przyrody i opiewa cuda życia, których na co dzień nie dostrzegamy. Czytając jego wiersze miałem wrażenie, że studiuję człowieka. Odczuwałem, że lirycznie poznaję ludzką psychikę bez uciekania się do nauki i ziemskich doświadczeń. Ten poeta jednako sławi ciało i duszę a jednocześnie sam siebie obnaża. To bystry obserwator budujący nowych i bliższych naturze ludzi.

Jednak Walt Whitman nie jest jedynie zwolennikiem poglądu, że cielesność to nie grzech. Lata wojny secesyjnej odcisnęły na jego poezji tak samo duże piętno, jak umiłowanie przenikającego przez wszystko absolutu. To właśnie on nocami czuwa na polach bitew. To on dogląda rannych, często nie mając niczego, czym mógłby pokrzepić spragnionych nadziei, poza jego dobrym słowem. Odwraca się od wojny i otula spokojem, szalonych i zrozpaczonych utratą najbliższych. U wrót śmierci pokazuje, że się jej nie boi i zaczyna sam sobie stawiać nagrobny kamień.

"Pulsuj, zakłopotany i ciekawy mózgu!
wyrzucaj pytania i odpowiedzi!"

Tym krótkim cytatem zostawiam Was, żebyście sami nabrali ochoty na poezję jednego z największych amerykańskich poetów. Walt Whitman to bardzo ciekawy człowiek i warto go bliżej poznać.

Dojrzale wypowiedziane słowo "jestem" wystukuje rytm tej poezji. Bardzo świadomie odczuwane pojęcie istnienia nadaje sens tym wersom. Zdanie "mam świadomość tego, że żyję" daje impet liryce, która mi ostatnio umilała czas. Walt Whitman przenika przez życie i śmierć i cieszy się z tego co swojskie i obce. Dzięki niemu poszybowałem ponad przyziemnościami tego świata a pomimo...

Zbiór nierówny. Część wierszy naprawdę dobrych i porywających. Większość jednak mnie nie przekonała. Pomęczyłem się dość mocno.

Zbiór nierówny. Część wierszy naprawdę dobrych i porywających. Większość jednak mnie nie przekonała. Pomęczyłem się dość mocno.