Kojarzę Komudę z sympatii prawicowych, spodziewałem się więc hagiografii, tymczasem otrzymałem portret człowieka niejednoznacznego, częściej budzącego we mnie niechęć niż sympatię. Wierzę autorowi, że mniej więcej tak mogła wyglądać polska partyzantka. To nie tylko walka do końca, honor i dobro, to także brudzenie sobie rąk, pochopne osądy i, co tu dużo mówić, bycie zagrożeniem dla tych, których miało się bronić. Nie tylko ze względu na akcje odwetowe wroga. Także jako efekt zazdrości o kobiety i przymusowych rekwizycji.

Hubala kojarzyłem oczywiście jeszcze ze szkoły. W podstawówce przekaz jest prosty - to bohater, jeden z najdłużej walczących żołnierzy. Po lekturze "Hubala" mój stosunek do głównego bohatera jest raczej negatywny. To taki trochę warchoł, człowiek mający problem z autorytetami i dyscypliną. Często okrutny i uparty aż do granic absurdu. Honorowy do przesady. Nie zdradzę dużo, bo to sytuacja z początków powieści. Kiedy skończyła mu się benzyna w samochodzie, to zabrał z niego siodło, a nie swój bagaż, bo przecież kawalerzysta nie zostawi siodła, nawet gdy nie ma konia. Ależ mnie zdenerwowała ta decyzja, co za źle rozumiany honor! Podobnie z akcją z końca powieści, gdy Hubal jedzie w pełnym umundurowaniu tam, gdzie zdecydowanie nie powinien. Brawura i głupota!

Być może wbrew intencjom autora nie polubiłem Hubala, polubiłem za to tę powieść. Maluje ona portret prawdziwego człowieka, a nie kogoś ze spiżu. Nawet jeśli nie zgadzałem się z wieloma decyzjami Hubala, to rozumiałem jego motywacje. To znacznie lepsza książka niż się spodziewałem.

Kojarzę Komudę z sympatii prawicowych, spodziewałem się więc hagiografii, tymczasem otrzymałem portret człowieka niejednoznacznego, częściej budzącego we mnie niechęć niż sympatię. Wierzę autorowi, że mniej więcej tak mogła wyglądać polska partyzantka. To nie tylko walka do końca, honor i dobro, to także brudzenie sobie rąk, pochopne osądy i, co tu dużo mówić, bycie...