Umrzeć można na wiele różnych sposobów, zabijają nas choroby, dziesiątkują wypadki, nie pomaga zbytnia brawura, ani głupota, z którą, niestety aż nazbyt często mamy do czynienia. Umieramy cicho, nie pozostawiając po sobie śladu, odchodzimy wzniośle, w chwale, wpisując się w zbiorową pamieć wielu pokoleń. Możemy wierzyć w reinkarnację, Boga, życie wieczne, albo nie wierzyć zupełnie w nic. Niezależnie jednak od tego, kiedy wydamy ostatnie tchnienie, natura zadba o to, by nieustanny cykl życia toczył się dalej i bez względu na to kim byliśmy za życia, ciało każdego z nas podlegać będzie tym samym procesom chemicznym, jednakowym etapom rozkładu.
Doktor David Hunter- specjalista z zakresu medycyny i antropologii sądowej- jak nikt inny zdaje sobie z tego sprawę i właśnie przed tą świadomością stara się uciec jak najdalej. Osiedla się w małym miasteczku i porzuca dotychczasowe życie, odgradzając murem przeszłość, która zdaje się zbyt ciężka do zniesienia. Nie chce zajmować się zmarłymi, chce przestać żyć śmiercią, pragnie otoczyć się życiem i pomagać ludziom tu i teraz. Jednak przeznaczenie szykuje dla niego inną drogę, zweryfikuje plany i pomoże zrozumieć, że czasem zajmując się zmarłymi, najlepiej pomaga się żywym.
Od powieści Simona Becketta trudno się oderwać, autor wciąga nas w mroczną i duszną atmosferę miasteczka, w którym przyjaciel może okazać się najgorszym wrogiem, a nic nie jest takie, jakim wydaje się na pierwszy rzut oka. Śmierć odarta zostaje z wszelkiej wzniosłości i romantyzmu,sprowadzona do naukowych faktów, przed którymi nikt nie jest w stanie uciec. Czytasz i czujesz odór rozkładu, słyszysz roje much unoszące się nad ciałem i wiesz, że dopiero ostatnia strona pozwoli Ci powrócić do Twego świata. Ale czy potem będziesz go postrzegał tak samo? Czy odważysz się spróbować?

Umrzeć można na wiele różnych sposobów, zabijają nas choroby, dziesiątkują wypadki, nie pomaga zbytnia brawura, ani głupota, z którą, niestety aż nazbyt często mamy do czynienia. Umieramy cicho, nie pozostawiając po sobie śladu, odchodzimy wzniośle, w chwale, wpisując się w zbiorową pamieć wielu pokoleń. Możemy wierzyć w reinkarnację, Boga, życie wieczne, albo nie wierzyć...