"„Ciężka to może być torba”. Orzech jest twardy do zgryzienia. Jest twardy, bo ma twardą łupinę. Logiczne? Logiczne."

Przeczytana w ramach akcji Czytaj PL.
Subskrybuję i oglądam Paulinę już od dłuższego czasu, więc chętnie sięgnęłam po jej najnowsze "dziecko". Myślałam, że nic nowego się z tej książki nie dowiem, ale - na szczęście - pomyliłam się.
Autorka w charakterystyczny dla niej sposób opowiada o języku, jego historii i zasadach, posługując się zarówno mową wzorcową i potoczną. Jej bezpośredniość i jasność przekazu bardzo przypadły mi do gustu. Podobał mi się zabieg przekreślania błędnych przykładów, coby podświadomie ich nie zapamiętać. Plusik za wzmiankę o Ślązakach i regionalizmach :)
Generalnie po lekturze mam pozytywne odczucia, jednak głupio byłoby walnąć teraz jakiegoś ordynarnego ortografa...
I na koniec suchar (mój ulubiony): Gdzie poszła Kasia po wybuchu?
Wszędzie!

"Wychodzę bowiem z założenia, że jeśli zaczynasz robić coś tylko dlatego, by przypodobać się innym, tracisz o wiele więcej, niż może ci się wydawać."
"Bardzo łatwo nam przychodzi wzajemne niezrozumienie. Czasem dlatego, że nie słuchamy dokładnie. Czasem dlatego, że nie mówimy jasno, o co nam chodzi. Zostawiamy zbyt dużo miejsca na niedopowiedzenia i domysły."
"Świat jest piękny, bo ludzie są różni. Są różni, więc różnie interpretują, różnie odbierają te same teksty. Nie da się tego zmienić i nie ma potrzeby tego zmieniać."
"„W porządku” znaczy przecież, że wszystko jest tak, jak być powinno. Ale brzmi niemal jak zarzut, kiedy przywyknie się do opinii typu „majstersztyk!” i „pierwsza klasa!”"

"„Ciężka to może być torba”. Orzech jest twardy do zgryzienia. Jest twardy, bo ma twardą łupinę. Logiczne? Logiczne."

Przeczytana w ramach akcji Czytaj PL.
Subskrybuję i oglądam Paulinę już od dłuższego czasu, więc chętnie sięgnęłam po jej najnowsze "dziecko". Myślałam, że nic nowego się z tej książki nie dowiem, ale - na szczęście - pomyliłam się.
Autorka w...