Kto lubi biografię to polecam książkę o Zdzisławie Beksińskim.
Książka dzień po dniu opisuje monotonię życia artysty, spotkania biznesowe z przyjaciółmi , zakupy .
Tak naprawdę to ten starszy człowiek prowadził bardzo burzliwe, wyczerpujące życie. Często mówił o tym , że jest tym zmęczony, zasypiał w ciągu dnia.
Polecam

Kto lubi biografię to polecam książkę o Zdzisławie Beksińskim.
Książka dzień po dniu opisuje monotonię życia artysty, spotkania biznesowe z przyjaciółmi , zakupy .
Tak naprawdę to ten starszy człowiek prowadził bardzo burzliwe, wyczerpujące życie. Często mówił o tym , że jest tym zmęczony, zasypiał w ciągu dnia.
Polecam

To typowy dziennik prawie dzień po dniu wyjątkowo ciekawego i intrygującego artysty jakim z pewnością był Zdzisław Beksiński. Można jego twórczość lubić lub nie ale rzeczywiście, jak dowiadujemy się z książki, życie miał niełatwe. Dużo własnych przemyśleń tudzież cytatów plus perypetie twórcy są tutaj opisane raz bardziej szczegółowo raz zdawkowo ale można na tej podstawie wywnioskować częściowo jakim był człowiekiem. Pozycja dla zwolenników tego typu literatury gdyż momentami może nudzić. Niemniej warto przeczytać.

To typowy dziennik prawie dzień po dniu wyjątkowo ciekawego i intrygującego artysty jakim z pewnością był Zdzisław Beksiński. Można jego twórczość lubić lub nie ale rzeczywiście, jak dowiadujemy się z książki, życie miał niełatwe. Dużo własnych przemyśleń tudzież cytatów plus perypetie twórcy są tutaj opisane raz bardziej szczegółowo raz zdawkowo ale można na tej podstawie...

"Dzienniki" to raczej obszerna kontemplacja rutynowej codzienności, niż spektakularne zapisy przemyśleń czy poglądów. Znacznie ciekawszy i bardziej skondensowany jest tutaj skromnych rozmiarów wywiad z Banachem. I gdyby proporcje książki były pod tym względem odwrócone - to mam wrażenie, że tylko na jej korzyść.

"Dzienniki" to raczej obszerna kontemplacja rutynowej codzienności, niż spektakularne zapisy przemyśleń czy poglądów. Znacznie ciekawszy i bardziej skondensowany jest tutaj skromnych rozmiarów wywiad z Banachem. I gdyby proporcje książki były pod tym względem odwrócone - to mam wrażenie, że tylko na jej korzyść.

'Ty i ja, wszyscy płyniemy do wodospadu. Ty chcesz płynąć na kaktusie, a ja chcę siedzieć w wygodnym fotelu. I tak czeka nas ten sam wodospad, więc po co jeszcze siedzieć na kaktusie.'

'Z trudem wykręciłem się od sfotografowania na rzecz jakichś chorych dzieci w stroju 'bohatera mego dzieciństwa'. Doradzano mi Myszkę Miki lub Kaczora Donalda, ale powiedziałem, że moja edukacja literacka w dzieciństwie rozpoczęła się od '120 dni Sodomy' i 'Zbrodni miłości' Markiza de Sade, a przedtem jeszcze niania, która molestowała mnie seksualnie w kołysce, czytała mi 'Pitigrillego' - nie wiem więc, za co mam się przebrać. To wszystko i tak na nic, bo głąb, który do mnie w tej sprawie dzwonił, nie znał żadnego z tych nazwisk. Ilość kompletnych idiotów w tej chwili jest wręcz przerażająca."

Trudny człowiek, trudno było przebrnąć przez jego dzienniki. Tym bardziej, że Beksiński miał manię upamiętniania najdrobniejszych zdarzeń codzienności, odczuć (również fizjologicznych),dyskomfortów (własnych). Ale po czasie nie żałuję, że przeczytałam tę książkę i nie wyrzuciłam jej przez okno, chociaż podczas czytania wielokrotnie się odgrażałam (są świadkowie). Może nawet do niej wrócę, już mądrzejsza o pierwsze wrażenie.

'Ty i ja, wszyscy płyniemy do wodospadu. Ty chcesz płynąć na kaktusie, a ja chcę siedzieć w wygodnym fotelu. I tak czeka nas ten sam wodospad, więc po co jeszcze siedzieć na kaktusie.'

'Z trudem wykręciłem się od sfotografowania na rzecz jakichś chorych dzieci w stroju 'bohatera mego dzieciństwa'. Doradzano mi Myszkę Miki lub Kaczora Donalda, ale powiedziałem, że moja...

Fascynująca książka, dająca możliwość wejścia na moment w życie Zdzisława Beksińskiego i poznanie jego myśli. Gdyby go spotkać na ulicy, zdawać by się mogło, że to przeciętny szary człowiek, jakich miliony wokół nas. A jednak czytając część jego zapisków okazuje się, że to niezwykle barwna postać osadzona w standardowym świecie i borykająca się ze standardowymi problemami: pieniędzy, zaufania, śmierci.

To nie jest książka "na jeden wieczór". Przynajmniej mi towarzyszyła przez dłuższy okres czasu i pomimo odległego momentu, w którym zakończyłam jej lekturę, jej treść nadal pozostaje w moich myślach.

Fascynująca książka, dająca możliwość wejścia na moment w życie Zdzisława Beksińskiego i poznanie jego myśli. Gdyby go spotkać na ulicy, zdawać by się mogło, że to przeciętny szary człowiek, jakich miliony wokół nas. A jednak czytając część jego zapisków okazuje się, że to niezwykle barwna postać osadzona w standardowym świecie i borykająca się ze standardowymi problemami:...

Beksiński mnie ciekawi, w zasadzie obaj - i ojciec i syn, choć na inny sposób. Nie mogę pisać o fascynacji, raczej o zaciekawieniu, może trochę o inspiracji. Dlatego sięgam i szukam fragmentów z życia oby tych demonicznych facetów. W tym sensie książka dla mnie ciekawa. Ale styl i sama koncepcja pozostawia trochę niedosytu.

Beksiński mnie ciekawi, w zasadzie obaj - i ojciec i syn, choć na inny sposób. Nie mogę pisać o fascynacji, raczej o zaciekawieniu, może trochę o inspiracji. Dlatego sięgam i szukam fragmentów z życia oby tych demonicznych facetów. W tym sensie książka dla mnie ciekawa. Ale styl i sama koncepcja pozostawia trochę niedosytu.

"Bał się biologicznego procesu umierania, choroby, cierpienia (...) Bał się starości, zniedołężnienia. Z drugiej strony chciał żyć wiecznie. To, czego naprawdę się bał i co najdramatyczniej ukazywał w sztuce, to możliwość, że po tamtej stronie nie ma niczego i ten niepokój, który dostrzegamy w jego sztuce, jest lękiem przed nicością. Tego się bał. (...) Miał przekonanie, że wszystko się kończy razem z biologiczną śmiercią, a pewne jest tylko to, że wszyscy umrzemy. Reszta to być może tylko rojenia i wyobrażenia ludzi." - Wiesław Banach.

Fascynują mnie obrazy Beksińskiego i byłam ciekawa, co siedziało w głowie tego artysty, kiedy je tworzył. Jeśli nie widzieliście żadnego jego dzieła, to zdecydowanie zachęcam. Mało kto przechodzi obok nich obojętnie.

Dla mnie są niezwykłe, wyjątkowe. Przewija się w nich temat śmierci, przemijania, marności życia ludzkiego. Jego dzieła wywołują niepokój, poruszenie, czasem poczucie bezsensu, a nawet strach.

Książka to fragmenty dzienników artysty i rozmowa z jego wieloletnim przyjacielem Wiesławem Banachem. Beksiński uchwycił w swoim pamiętniku wszystko to, co wówczas go zajmowało. Znajdziemy tu szczere, czasem ironiczne opisy tamtejszej rzeczywistości, w której żył, a także sprawy bolesne i trudne takie jak śmierć jego żony czy syna.
Możemy także poznać jego poglądy i przemyślenia na przykład na temat religii albo polityki.

Książka pozwoliła mi na "pogrzebanie" w umyśle tego geniusza i próbę zrozumienia jego sposobu patrzenia na świat.

Beksiński został zamordowany w swoim mieszkaniu w 2005 roku. Otrzymał siedemnaście pchnięć nożem od syna człowieka, który u niego pracował. Miał 75 lat. Cały dorobek swojego życia powierzył Banachowi, bo wiedział, że dzięki niemu świat o nim nie zapomni...

"Bał się biologicznego procesu umierania, choroby, cierpienia (...) Bał się starości, zniedołężnienia. Z drugiej strony chciał żyć wiecznie. To, czego naprawdę się bał i co najdramatyczniej ukazywał w sztuce, to możliwość, że po tamtej stronie nie ma niczego i ten niepokój, który dostrzegamy w jego sztuce, jest lękiem przed nicością. Tego się bał. (...) Miał przekonanie, że...

Mam bardzo mieszane uczucia. Myśle, że Beksiński nie chciał aby wydano jego dzienniki. Tę książkę odbieram jako typowy skok na kasę.... Jeśli celem miało być upamiętnienie artysty, to wywiad mógł być przeprowadzony z wieloma osobami. Nawet z panią ze spożywczaka, która ma dwa zaledwie kilka zdań do opowiedzenia lub sąsiadka itp itd....

Druga sprawa. Mimo talentu nie polubiłabym Pana Zdzisława osobiście.

Mam bardzo mieszane uczucia. Myśle, że Beksiński nie chciał aby wydano jego dzienniki. Tę książkę odbieram jako typowy skok na kasę.... Jeśli celem miało być upamiętnienie artysty, to wywiad mógł być przeprowadzony z wieloma osobami. Nawet z panią ze spożywczaka, która ma dwa zaledwie kilka zdań do opowiedzenia lub sąsiadka itp itd....

Druga sprawa. Mimo talentu nie...

Książka raczej dla osób mocniej zainteresowanych biografią Beksińskiego, którzy chcą poszerzyć wiedzę na temat jego osoby. Na początku bardzo ciekawy wywiad z panem Banachem, czyli dyrektorem muzeum w Sanoku którą to instytucję Beksiński uczynił swoim spadkobiercą. Druga część książki to po prostu dziennik prowadzony przez Beksińskiego na komputerze w latach 1993-2005. Jestem przekonany że osoby będące w temacie uznają tę książkę za bardzo interesującą, reszta zaśnie przy lekturze, albo ciśnie ją w kąt przy opisach pogody lub dolegliwości starszego pana ;)

Książka raczej dla osób mocniej zainteresowanych biografią Beksińskiego, którzy chcą poszerzyć wiedzę na temat jego osoby. Na początku bardzo ciekawy wywiad z panem Banachem, czyli dyrektorem muzeum w Sanoku którą to instytucję Beksiński uczynił swoim spadkobiercą. Druga część książki to po prostu dziennik prowadzony przez Beksińskiego na komputerze w latach 1993-2005....

Przeczytanie czyichś dzienników jest dla mnie jak zajrzenie do wnętrza jego głowy. I tak właśnie było z dziennikami Beksińskiego. Momentami trudno było przez nie przebrnąć do końca, ale jestem zadowolona, że zdecydowałam się przeczytać całość. Z własnej perspektywy mogłam poznać proces twórczy powstawania jego obrazów, zobaczyć jego relacje z synem, jak i żoną. Codzienne przemyślenia na temat życia i motywację stojącą za tworzeniem. Oraz nawet przemyślenia co do religii. Jako artystka zauważyłam u siebie wiele podobieństw w myśleniu i podejściu do życia.
Bardzo ważną częścią tej książki jest też wywiad z Banachem na samym początku. Szkoda, że nie był dłuższy, bo chętnie przeczytałabym więcej. Nie wiem do końca jaką powinnam wystawić ocenę czyimś dziennikom, które nie były pisane w celu wydania w formie książki.

Przeczytanie czyichś dzienników jest dla mnie jak zajrzenie do wnętrza jego głowy. I tak właśnie było z dziennikami Beksińskiego. Momentami trudno było przez nie przebrnąć do końca, ale jestem zadowolona, że zdecydowałam się przeczytać całość. Z własnej perspektywy mogłam poznać proces twórczy powstawania jego obrazów, zobaczyć jego relacje z synem, jak i żoną. Codzienne...