Należy zaznaczyć, iż jest to Andruchowycz wczesny, z okresu Bu-Ba-Bu. Czyli karnawał, neobarok i ulica w stylu. Jak sam przyznaje w notce, skupiał się wówczas bardziej na brzmieniu, na rymach i rytmie niż semiotyce ("semiotyce", jak ironicznie zauważa). Czy wystarczająco wiele tu ironii, parodiowania i śmiechu dekonstrukcyjnego?

Na książkę składają się wiersze z trzech tomów, lecz nikt nie raczył zaznaczyć, które teksty, z których tomików pochodzą. Można więc traktować "Egzotyczne ptaki i rośliny" jako antologię 1980-1990. I jak to bywa w takich wypadkach, poziom wierszy jest bardzo różny. CO Z TEGO!?

Teksty pulsują jakimś egzotycznym życiem, ożywiają zapomniane lub nieznane po prostu legendy, narkotyzują i fosforyzują. Wiersze wylatują z książki, potrzebują przestrzeni (genialny "Wolf Messing: wygnanie gołębi") i oddechu. Bo świat kreowany przez Andruchowycza nie przypomina Ukrainy, jaką mamy w głowach. Owszem, pijacy, włóczędzy, alkohole i zbrodnie ("Sonety kryminalne" to prawdziwy majstersztyk!) - ale liczy się magia. Podziemne zoo, gryfy i inne potwory, wszystko jednocześnie swojskie i nieznane. NIEPOKOJĄCE.

Jakieś demony tu krążą, jak egzotyczne ptaki nad okładką. Cyrk, zamiana świątyni tradycji w dworzec nowoczesności. Ukraina bardzo zielona, mitologizująco wykorzeniona. Wielka opowieść o wędrówce.

Jak wspomniałem - nierówna, ponieważ część tekstów przyjmuje się ot tak, czytając. Co jest efektem jakiegoś szatańskiego przyciągania niektórych wierszy...

Cała małpiarnia w doskonale dobranym i wydaje się jedynym możliwym tłumaczeniu Jacka Podsiadły.

Należy zaznaczyć, iż jest to Andruchowycz wczesny, z okresu Bu-Ba-Bu. Czyli karnawał, neobarok i ulica w stylu. Jak sam przyznaje w notce, skupiał się wówczas bardziej na brzmieniu, na rymach i rytmie niż semiotyce ("semiotyce", jak ironicznie zauważa). Czy wystarczająco wiele tu ironii, parodiowania i śmiechu dekonstrukcyjnego?

Na książkę składają się wiersze z trzech...