Z okładki książki bije rekomendacja Jerzego Pilcha, określająca powieść Marqueza jako romans wszech czasów. I chyba nie pomylił się w tym osądzie. Strasznie pozytywnie się zaskoczyłam tym dziełem, bo różni się znacząco od pozycji podpiętych pod ten sam gatunek. U autora na plan pierwszy nie przebijają się sami kochankowie oraz ich perypetie, ale ... miłość.

Sam temat oraz historia wydają się być banalne. Ale to właśnie niekonwencjonalne ujęcie problematyki przez Marqueza nadają tej książce magii. Doskonale odtworzył łańcuch emocji nierozerwalnie sprzężonych z uczuciem - namiętności, pragnień, dynamiki przemijania połączonej ze stałością przeżyć. Tu proza życia przeplata się z miłosnymi uniesieniami, tęsknota ze spełnieniem, a namiętny młodzieńczy żar z dojrzałym umiłowaniem - tak jak ścieżki bohaterów nieustannie krzyżują się ze sobą by w końcu po latach rozłąki się spotkać na nowo. By wygrać batalię o szczęście.

Nie mogę na końcu nie wspomnieć o geniuszu Gabriela Garcii Marqueza - już dawno nie zetknęłam się z tak dobrym kawałkiem prozy. Choć akcja nie jest dynamiczna, a książka jest ascetyczna w kwestii dialogowej, to potrafił przykuć czytelnika wspaniałością swego stylu. Istne mistrzostwo w posługiwaniu się słowem!

Z okładki książki bije rekomendacja Jerzego Pilcha, określająca powieść Marqueza jako romans wszech czasów. I chyba nie pomylił się w tym osądzie. Strasznie pozytywnie się zaskoczyłam tym dziełem, bo różni się znacząco od pozycji podpiętych pod ten sam gatunek. U autora na plan pierwszy nie przebijają się sami kochankowie oraz ich perypetie, ale ... miłość.

Sam temat oraz...