Wypadałoby coś napisać o trylogii "ku pokrzepieniu serc" . Chyba właśnie tak należy odbierać lekturę Ogniem i mieczem
Kiedy czytałam, dawno temu (a zaczęłam od tzw końca czytanie czyli Pan Wołodyjowski , zapewne po serialu ,który był ekranizowany , jako pierwszy) przyswajałam sobie troszkę inaczej tę historię .
Bardziej , jako malownicze ,awanturnicze przygody szlachciców polskich podczas wojenek .
Oczywiście dobrzy bohaterowie , bez skazy zasługiwali na nagrody ( np w postaci Kurcewiczówny :-).
Chyba jeszcze wtedy nie dorosłam do oceny takiej lektury. Dziś wiem na pewno ,że postać Skrzetuskiego to idealizacja , nie tylko zresztą on jeden był tak przedstawiony Podbipięta również.
Zagłoba stanowił miłą odmianę ze swoim krętactwem i humorem, ale i też miał drugą stronę.
Jedyny dylemat , jaki miałam, to była postać Jurko Bohuna . Muszę po cichu przyznać ,że dawno temu kibicowałam mu i to sie nie zmieniło ;-) . Pewnie dlatego ,że to była osoba z krwi i kości , no dobrze nie będę ściemniać , jak już zobaczyłam film ,to wtedy za diabła nie rozumiałam , gdzie ta Halszka (nawiasem mówiąc Skorupko posunięta w latach i z głosem , jak by przepaliła pół życia też mi tam nie pasowała) oczy miała . Dla mnie już na zawsze Bohunem pozostanie Domogarow , a Żebrowski trudno , był ciepłe kluchy i obrzydził mi postać Skrzetuskiego.
Dlatego najchętniej traktuję tę lekturę właśnie : ku pokrzepieniu serc i przypomnieniu ,że Polacy są zdolni do patriotycznych zrywów . Czy teraz również? To be, or not to be !

Wypadałoby coś napisać o trylogii "ku pokrzepieniu serc" . Chyba właśnie tak należy odbierać lekturę Ogniem i mieczem
Kiedy czytałam, dawno temu (a zaczęłam od tzw końca czytanie czyli Pan Wołodyjowski , zapewne po serialu ,który był ekranizowany , jako pierwszy) przyswajałam sobie troszkę inaczej tę historię .
Bardziej , jako malownicze ,awanturnicze przygody szlachciców...