"Uważam, że twoje zdrowie psychiczne jest w należytym porządku. Czasem bywasz poplątany i posepny, a często pocieszny, ale to pasuje do takiego ce qu'on appelle geniuszu." (s.51)

Nazwiska Nabokova nie trzeba nikomu przedstawiać. Autor słynnej "Lolity" mocno wrył się w kanon literatury klasycznej. W mojej opinii, zupełnie zasłużenie. Nie ma dla mnie większego nazwiska. I nieprędko zapewne takie się znajdzie. Jest geniuszem, po którego sięgam z bijącym z podekscytowania sercem. "Patrzcie na te arlekiny!" to ósma z rzędu powieść pisarza, jaką przeczytałam. I dobrze się stało, że sięgnęłam po nią dopiero teraz. Lektura jej jako pierwszej nie miałaby racji bytu, gdyż powieść ta - okrzyknięta jako rzekoma autobiografia autora (chociaż mocno wątpliwa, o czym później) - roi się od odwołań do całej bibliografii Nabokova.

W rzeczonej autobiografii narratorem jest (prawie) sam autor (Władimir Władimirowicz znany szerzej jako Vladimir Nabokov). Rosjanin nie byłby sobą gdyby nie zabawił się z nami już od samego początku. Lubiący mydlić czytelnikowi oczy sprytnie skrócił swoje imię i nazwisko nazywając siebie Wadimem Wadimowiczem. Pozwolił fabule rozwijać się powoli, flegmatycznie i zupełnie monotonnie. Autor opisuje kilka swoich miłosnych rozterek, swoje relacje z córką, skupia się jednakże głównie na swoich literackich problemach związanych z powieściopisarstwem.

I tutaj dochodzimy do sedna. Wadim Wadimowicz opisuje pracę nad kolejnymi swoimi powieściami, które łudząco przypominają te Nabokova. Tak jak "autobiograficzne" nazwisko, tak i tytuły jego książek zostają delikatnie przekręcone. Co wytrawniejszy fan autora lub uważniejszy jego czytelnik bez problemu odnajdzie w nich prawdziwe dzieła Rosjanina, który prócz zostawiania poszczególnych tropów w tytułach, stara się zapraszać nas również do podróży szlakami swoich bohaterów. Możemy więc przykładowo, wraz z nim, odwiedzić miejsca, którymi podróżowała wspomniana już wyżej Lolita (w omawianej powieści nazwana Lottą). Ta fascynująca gra jest niewątpliwą i jedną z większych zalet niniejszej powieści.

To co mnie fascynuje w całej twórczości powieściopisarza, a co jest również bardzo namacalne w "Patrzcie na te arlekiny!" to bardzo charakterystyczne spojrzenie na seksualność oraz relacje damsko-męskie. Nabokov w specyficzny, zabarwiony niecodziennym poczuciem humoru, sposób potrafi szafować erotyką. Co ważne, nie robi tego nachalnie. Igra i bawi się słowem, z sytuacji jednoznacznych tworzy pełne dwuznaczności sceny. Te zabiegi bawią mnie wzbudzając jednocześnie mój podziw.

"Za pozwoleniem, jest teraz noc, znajduję się już w łóżku (przyzwoicie, rzecz jasna, odziany, a każdy organ w równie przyzwoitym spoczynku)".

Podkreślić należy również fakt, że tak jak większość powieści Nabokova, tak i "Patrzcie na te arlekiny!" są książką niejednoznaczną. Po jej lekturze próbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie co jest prawdą a co fałszem. Nabokov, jako jedyny ze znanych mi pisarzy, potrafi tak zręcznie zarysować fabułę bawiąc się przy tym kosztem czytelnika, że ten przeczytawszy książkę czuje się w równej mierze zafascynowany co i skonfundowany. A na pewno niepewny tego co właśnie zaserwował mu autor. Ja czuję się po raz kolejny znokautowana i wbita w ziemię. Jeśli ktoś nie wierzy w to co właśnie napisałam, to przytoczę na dowód słowa autora jakie padły w "arlekinach":

"Istnieje stara zasada - tak stara i trywialna, że aż rumienię się na jej przypomnienie. Niech no obrócę ją w pozytywkę - żeby jakoś zwalczyć jej zwietrzałość:

"Ja powieści
Nie może paść w powieści". (s. 275)

Nic więcej chyba nie trzeba dodawać. Cieszę się niezmiernie, że na mojej półce czeka jeszcze kilka nieprzeczytanych pozycji autora. Mimo iż każda z jego książek udowadnia mi jak mało wiem o literaturze i funkcjonowaniu języka, to każda z nich jest niebywałą i nieprzewidywalną przygodą w odkrywaniu kolejnych, cały czas nieznanych mi językoznawczych szlaków.

"Uważam, że twoje zdrowie psychiczne jest w należytym porządku. Czasem bywasz poplątany i posepny, a często pocieszny, ale to pasuje do takiego ce qu'on appelle geniuszu." (s.51)

Nazwiska Nabokova nie trzeba nikomu przedstawiać. Autor słynnej "Lolity" mocno wrył się w kanon literatury klasycznej. W mojej opinii, zupełnie zasłużenie. Nie ma dla mnie większego nazwiska. I...