Z wszystkich Drizztowych książek tą już za gówniaka lubiłem najmniej. Dotyczyła w końcu bohatera, którego średnio lubiłem, a jeszcze zrobiono z niego strasznego frajera, pod przykrywką traumy jaką była śmierć i tortury w piekle. Może dzisiaj byłbym bardziej wyrozumiały, gdybym umiał przebrnąć jakkolwiek przez te fatalnie napisane i przetłumaczone książeczki.

Z wszystkich Drizztowych książek tą już za gówniaka lubiłem najmniej. Dotyczyła w końcu bohatera, którego średnio lubiłem, a jeszcze zrobiono z niego strasznego frajera, pod przykrywką traumy jaką była śmierć i tortury w piekle. Może dzisiaj byłbym bardziej wyrozumiały, gdybym umiał przebrnąć jakkolwiek przez te fatalnie napisane i przetłumaczone książeczki.

Książka ma dwa główne wątki. O ile droga Wulfgara była miejscami przytłaczająca, ale nadal ciekawa, o tyle wątek Meraldy przez 3/5 czasu sprawiał mi niemal fizyczne cierpienie. Dopiero jednak ostatnia część książki sprawiła, że oceniam ją na ostrożne 4, a nie 2, bo nawet najwspanialsze zakończenie nie uratowałoby książki, która przez sporą część była dosłowną udręką.

Książka ma dwa główne wątki. O ile droga Wulfgara była miejscami przytłaczająca, ale nadal ciekawa, o tyle wątek Meraldy przez 3/5 czasu sprawiał mi niemal fizyczne cierpienie. Dopiero jednak ostatnia część książki sprawiła, że oceniam ją na ostrożne 4, a nie 2, bo nawet najwspanialsze zakończenie nie uratowałoby książki, która przez sporą część była dosłowną udręką.

Mam problem. Z jednej strony książka wybija się fabularnie na tle innych. Z drugiej jednak jest ta sama fabuła jest irytująca i przez pierwszą połowę - nudna. Ba, miałem flashbacki z "Cierpień młodego Wertera".

Mam problem. Z jednej strony książka wybija się fabularnie na tle innych. Z drugiej jednak jest ta sama fabuła jest irytująca i przez pierwszą połowę - nudna. Ba, miałem flashbacki z "Cierpień młodego Wertera".

Wulfgar walczy ze swoimi demonami w Luskan, rozwiązania szukając na dnie butelki i w karczemnych bijatykach. Nawiązuje przyjaźń z Morikiem Łotrem i ponownie staje się dumnym, aroganckim barbarzyńcą, zasługę za to przypisując zniewoleniu przez Ertu. W trakcie bardzo spektakularnej egzekucji zostaje wyrzucony z Luskan i trafia do bardzo małego lenna.

Meralda jest piękną, wiejską dziewczyną, podkochującą się w przystojnym wieśniaku. Jednak w niej zakocha się kto inny - sam lord lenna! Dziewczyna staje na rozdrożu swoich uczuć, lecz nie przewiduje, że pragnąc zakończenia jednej z tych znajomości wpadnie w niewyobrażalne kłopoty.

Jak losy barbarzyńskiego króla wpłyną na losy wiejskiej dziewczyny? Jakich hańb dopuści się Wulfgar zaślepiony wspomnieniami pełnych tortur?

Zdecydowany spadek formy. Pomimo, że znajdujemy "pewne" zakończenie losów styranego Wulfgara, to jednak koszt jakim to dostajemy i jakim wpleciono w to romansidło wieśniaczki i lorda, jest zbyt duży. Brak reszty drużyny w tej części sagi o Drizzt'cie, tylko potęguje negatywny efekt. 5 gwiazdek, bardziej na zachętę przed kolejnym tomem.

Wulfgar walczy ze swoimi demonami w Luskan, rozwiązania szukając na dnie butelki i w karczemnych bijatykach. Nawiązuje przyjaźń z Morikiem Łotrem i ponownie staje się dumnym, aroganckim barbarzyńcą, zasługę za to przypisując zniewoleniu przez Ertu. W trakcie bardzo spektakularnej egzekucji zostaje wyrzucony z Luskan i trafia do bardzo małego lenna.

Meralda jest piękną,...

Ciąg dalszy skoku na kasę. Coraz bardziej bezczelnego.

Ciąg dalszy skoku na kasę. Coraz bardziej bezczelnego.

- przeczytana drugie raz (2011)

- przeczytana drugie raz (2011)

Moim zdaniem jest to najgorsza książka z serii. Sam pomysł na opisanie "przemiany" Wulfgara, mógł wprowadzić powiew świeżości do serii, ale niestety nie okazało się to zbyt ciekawe. Może to wynikać też z tego, że Wulfgar z "Towarzyszy Halli" jest moim zdaniem najmniej ciekawym bohaterem. A ta książka jeszcze bardziej popsuła mi o nim zdanie. Podejmuje dużo nietrafnych decyzji jak choćby nie próbowanie się w żaden sposób bronić przed zarzutami (niejednokrotnie!). Ja rozumiem, że pewno i tak by jego obronę zignorowali, ale chociaż Deudermont by nabyć przeświadczenia o jego niewinności, a tak, poczciwy kapitan mógł tylko przypuszczać że barbarzyńca jest niewinny, a jedynie po prostu przygłupi. Rozumiem również jego wyniszczenie przez pobyt w otchłani i ucieczkę w alkohol (co w sumie przeważnie sprawia że człowiek bardziej użala się nad sobą, a nie zapomina o problemie, ale to już inny kwestia),jednak syn Beornegara jeśli chciał rzeczywiście zginąć to mógł na to znaleźć lepsze sposoby niż gnijąc w lochu (bez wspomnianego alkoholu, a jedynie z dawnymi "demonami"),albo dając się torturować czy to w Luskan podczas więziennego karnawału czy w Auckney. Tak właściwie to Wulfgar wzbudzał właściwie niechęć nie tylko zachowanie, ale również swoją głupotą, właściwie to po tym co wyczyniał rozczarowujące i nielogiczne było to, że przeżył wydarzenia z tej książki, do tego zachowując obie ręce.
Wspomnę jeszcze i innych bohaterach tej książki, chodzi mi głównie o tych z Auckney, którzy również byli nierozgarnięcie niemal jak Wulfgar. Temigast wydawał się z nich najrozsądniejszy, ale tak właściwie to jako zarządca na dworze, nie był zbyt lojalny wobec swego pana zatajając przed nim pewne rzeczy. Meralda i Jaka? W sumie nie wiem, które z nich gorszę. Jaka był chyba po prostu głupi, a Meralda swoim zachowanie nie raczej wzbudzała w mnie obrzydzenie niż litość, bo właściwie to jej czynny szkodziły prawi wszystkim w około. Priscilla chyba nie miała żadnej pozytywnej cechy. Natomiast Feringal z nich wszystkich był chyba najlepszy, co prawda postać mogło by się wydawać krótkowzroczna (ale też nie do końca ci można zauważyć również w kolejnych częściach),ale jednocześnie zbyt dobry, szlachetny i pełen litości, jak na stan szlachecki, prawdopodobnie niejedna osoba w mieście i na dworze mogła się z niego śmiać.
No ale mimo wielu niedorzeczności, absurdów i głupot wyczynianych przez bohaterów, to trochę frajdy można było wyciągnąć z tej książki, co było jednak głównie zasługą Deudermonta i Morika, no i sporo można dowiedzieć się o Luskan, co też jest dużym plusem.

Moim zdaniem jest to najgorsza książka z serii. Sam pomysł na opisanie "przemiany" Wulfgara, mógł wprowadzić powiew świeżości do serii, ale niestety nie okazało się to zbyt ciekawe. Może to wynikać też z tego, że Wulfgar z "Towarzyszy Halli" jest moim zdaniem najmniej ciekawym bohaterem. A ta książka jeszcze bardziej popsuła mi o nim zdanie. Podejmuje dużo nietrafnych...

Książki z FR to nigdy nie były rzeczy wybitne, ale to było tak masakrycznie nudne...Szkoda papieru i drzew, które wycięto dla tej książki. Chyba najnudniejsze fantasy jakie w życiu czytałem.

Książki z FR to nigdy nie były rzeczy wybitne, ale to było tak masakrycznie nudne...Szkoda papieru i drzew, które wycięto dla tej książki. Chyba najnudniejsze fantasy jakie w życiu czytałem.

Po tym tomie aż się cieszyłem ,że Morze Mieczy jest ostatnią książką z legendy....

Po tym tomie aż się cieszyłem ,że Morze Mieczy jest ostatnią książką z legendy....

Tom w którym główną rolę odgrywa wyniszczony Wulfgar. Początkowo miło odetchnąć od reszty bohaterów i skupić się na rozterkach targających barbarzyńcą, lecz w połowie powieści można zatęsknić za resztą drużyny. Miłym dodatkiem są drowy śledzące ruchy naszego bohatera.
Pomimo tego, że jest to według mnie najsłabszy z tomów, wciąż gorąco go polecam.

Tom w którym główną rolę odgrywa wyniszczony Wulfgar. Początkowo miło odetchnąć od reszty bohaterów i skupić się na rozterkach targających barbarzyńcą, lecz w połowie powieści można zatęsknić za resztą drużyny. Miłym dodatkiem są drowy śledzące ruchy naszego bohatera.
Pomimo tego, że jest to według mnie najsłabszy z tomów, wciąż gorąco go polecam.