Autor sam skromnie pisze na tylnej okładce: "Nigdy nie czytałem podobnej książki".
No, to wziął i napisał!
Ja zaś nigdy nie czytałam książki o tak karkołomnej konstrukcji. Oto bohater w wieku jakimś słusznym spotyka się w imaginacji ze ...sobą, ale o wiele lat i doświadczań życiowych młodszym. I ten starszy robi dokładna, tkanka po tkance wiwisekcję - życia, decyzji, skutków tych decyzji.
Tylko skoczyć z okna wieżowca na Manhattanie! Czyta się to źle, z niesmakiem.
Sama anegdota, czyli historia owego Ptasidzioba jest wielce ciekawa. Minkowski analizuje losy Polaków żydowskiego pochodzenia czy też żydów polskiego pochodzenia (to nie jest jasne, tak jak w naszej historii czasem trudne do zdefiniowania definitywnego). Jest tu i miejsce na holocaust, i na teorie spiskowe(żydzi nas opanowali),polski antysemityzm,itp.
Tytułowy Ptasidziób ukryty jest lekko pod postacią należącego do tych, co mają kości, jak ptaki i czasem lewitują.
W treść włączone jest jakieś romansowe opowiadanie, którego bohaterowie także nie wiedzą, kim być. Niby pasuje, a jednak drażni zbędnością. Może dosłownością?
Wszystko podlane sosem z sugestii, znanych nazwisk ze świata show biznesu i kultury, ploteczek, dykteryjek...
Ta książka to zarazem podsumowanie życia? Odkupienie? Może wytłumaczenie się z tego, co robił w młodości i o "otrzeźwieniu" potem? Zawiera bowiem sporo wątków biograficznych - jak pobyt na Syberii, współpraca ze służbami, wykłady na Uniwersytecie Columbia.
Spowiedź to ostatnia, bo autor zmarł w roku wydania książki. Miał 83 lata.

Autor sam skromnie pisze na tylnej okładce: "Nigdy nie czytałem podobnej książki".
No, to wziął i napisał!
Ja zaś nigdy nie czytałam książki o tak karkołomnej konstrukcji. Oto bohater w wieku jakimś słusznym spotyka się w imaginacji ze ...sobą, ale o wiele lat i doświadczań życiowych młodszym. I ten starszy robi dokładna, tkanka po tkance wiwisekcję - życia, decyzji,...