Mam nadzieję, że ta książka miała być w zamyśle czymś na kształt groteski, bo liczba absurdalnych sytuacji w "Z pamiętnika samotnej wróżki" przekracza ludzkie pojęcie. Rozumiem, miało wyjść zabawnie. I często to wychodziło, ale co za dużo, to niezdrowo.

Aż miałam często skojarzenia ze "Zmrokiem" Harvarda Lampoona, który był pastiszem "Zmierzchu" Stehpanie Meyer. Ten pastisz był całkowicie nielogiczny, pozbawiony sensu. Ale tak miało wyjść, to nie była poważna książka, więc byłam w stanie to zaakceptować. Ale jeśli całość "Z pamiętnika samotnej wróżki" miała wyjść choć trochę na poważnie, to niestety ta powaga gubi się w absurdach. Coś poszło nie tak, równowaga nie została zachowana.
Główna bohaterka miała wiele poważnych przemyśleń, ale to ostatecznie wychodziło sztucznie, ze względu na jej stosunek to świata.

Ogólnie Emilia to jakaś chodząca porażka. Całkowicie nie rozumiem tej kobiety. Jest nieodpowiedzialną hipokrytką, która nie potrafi krytycznie przyjrzeć się swojemu postępowaniu. Bawi się w psychologa, choć nie ma do tego uprawnień. Często jest nieprofesjonalna i wręcz bezczelna. Jedna jej odpowiedź wyryła mi się w pamięci, bo była bardzo szkodliwa- odniosłam wrażenie, że bohaterka wręcz podżega do popełnienia samobójstwa. W dodatku pokazuje dużą niekonsekwencję w swoich działaniach. Mówi, że karty nie odpowiadają na pytania związane z wolą człowieka, ale jednak później udziela odpowiedzi na takie właśnie zapytania.

Moje odczucia nie są zbyt pozytywne. Owszem, bywało, że się śmiałam, ale niestety często to był wymuszony śmiech. Ukazanie pracy wróżki, wyjaśnienia znaczenia kart na swój sposób były interesujące. Z kolei znaczna część kontaktów Emilii z mężczyznami była bardzo żenująca. Po prostu to nie jest książka dla mnie. Ta pozycja może z całą pewnością przypaść do gustu innym czytelnikom. Jest zabawna, kreatywna i może przekazać ważne przesłanie.
Niestety dla mnie to za mało.

Mam nadzieję, że ta książka miała być w zamyśle czymś na kształt groteski, bo liczba absurdalnych sytuacji w "Z pamiętnika samotnej wróżki" przekracza ludzkie pojęcie. Rozumiem, miało wyjść zabawnie. I często to wychodziło, ale co za dużo, to niezdrowo.

Aż miałam często skojarzenia ze "Zmrokiem" Harvarda Lampoona, który był pastiszem "Zmierzchu" Stehpanie Meyer. Ten...